Dopiero co przywykłam, a nawet rozsmakowałam się w Twoich miniówkach, Szalonka, a już się muszę uczyć dłuższych nieco form.
No dobrze - nie jest taka długa, chociaż treść ma długą i szeroką.

Odczuwam ten wiersz pod skórą, ale za diabła nie podejmę się przełożenia go na język chleba powszedniego. Wiem, że to nie Ty, bo ludzie piszący odgrywają więcej ról niż aktorzy na scenie.
Chociaż zawsze coś tam tkwi wewnątrz, co doprasza się o pewne utożsamienie - o jakąś przymiarkę do tego, czym się nie jest lub nie chce być.

Wiersz zmusza do rozgryzania słów i każdego ich połączenia.
Jest w tym wycofanie - tak to odbieram.
I w powietrzu wisi utrata.


To dobry wiersz, Szalonka - i nie mówię tego po znajomości, bo by mi język usechł.

Buziaki

Szalonko,



zmieniłabym na:

gdy nie ma dokąd wrócić

Czytam wiersz jako antyerotyk, wyraz rozczarowania związkiem, który miał wysyłać do gwiazd, a przyniósł rozczarowanie i chęć powrotu na ziemię.

Piękna jest pointa, wyznanie, że nie ma dokąd wrócić, bo wcześniej postawiło się na jedną kartę.

Jeszcze jeden ważny i pesymistyczny w wymowie tekst Szalonki, jaką mi przyszło czytać.

Mocno mi się bardzi, więc zaświetniam

Smakują mi galaktyczne czy planetarne rekwizyty - siłą rzeczy jest w nich przestrzeń.
Puenta ładną kreskę robi pod całą treścią. Wybrzmiewa we mnie.
I te wersy:

przylegają mi wyjątkowo. Zawierają w sobie wiele skromności, pokory, wrażliwości tej, która tak patrzy/mówi. Są tak delikatne, że wydaje się, jakby rakiety miały je za chwilę zdmuchnąć, przebić na wylot, napawając jeszcze większym lękiem.
No nie wiem. Tak mi się odczuło.

Pozdrawiam księżycowo z mruczandem płynącym z kolan.