Wszystko co piszemy jest w pewnym sensie wprawką więc przykrości żadnej nie ma bo zwykle zdaje sobie sprawę z niedoskonałości tekstu tylko nie zawsze wiem gdzie się ukryły

Pozdrawiam!

Witaj Kresowiak.

Mnie dźgnąłeś tym wierszem. Jest w nim jakaś tajemnica, owe rozgarnianie nieba ma swoją wymowę. Pozdrawiam.

Chwilami miałam wrażenie, że to tautogram na literę 'g': gryf, gąsiorach, grzeje, gorejąca. Wszystko skumulowane w pierwszej strofie. Niektóre frazy są całkiem w porzadku, ale co do całości mam ambiwalentne odczucia. Najbardziej podoba mi się tytul. Jest rewelacyjny!

No nie da się przez to łagodnie przepłynąć. Tytuł, jak już zauważono, rewelacyjny. Sama forma, z powtórzeniami i tymi zewnętrznymi (nie)przypadkowymi rymami, ciekawa. Treść również. Ale ile człowiek musi się namęczyć, żeby ją odkopać:

otwieram dni pełne wróbli
w niebieskich kałużach drgających jak gryf
w gąsiorach grzeje się słodem wino
krew gorejąca boskim zaczynem
przelanym w ciało co śni

w dźwiękach mandolin pęcznieje niebo
nabrzmiałe łukiem białych fal
rosną wysoko pod górę jak maszty
spienione mokrą zielenią drzewa
w olbrzymi dach

nie przestrasz się ich w locie
niebieskich wróbli tonących jak cień
na bruzdach słońca w białych przestworzach
podziurawionych przez niebo snem
ocalałym od jasności


Czytam któryś już raz i wciąż nie mogę uwierzyć, że akurat Ty byłeś zdolny popełnić tyle zbrodni na wierszu.