Oszczędnie w słowach, ale nie w emocjach. Samotność pomiędzy wersami ..

No to masz tak jak ja;-) Ale metafora nie jest jedynym wyznacznikiem poezji. Nie ma przenośni, a jest wiersz. Świetny wiersz. Uderzający celnie w serce.

Spokojny wiersz o tym, że mamy (nie wszyscy, nie chcę tu generalizować) swoją własną przestrzeń, która jest tylko i wyłącznie naszą zasługą, tylko my "maczaliśmy" w tym palce, nasze osobiste zwycięstwa, to, co wydarliśmy życiu sami, bez asysty innych, lecz może stać za tym i inna interpretacja: sami, lecz nie samotni, idziemy przez życie, a po drodze małe sukcesy, duże radości są tylko naszą zasługą.
Często życie w pojedynkę nie jest koszmarem: jeśli się do tego "dorosło", może być źródłem takich samych pozytywów, jak życie z kimś.
To kwestia charakteru i osobowości.
Brzmi dziwnie?
Nie, znam kilka osób, które wybrały życie w pojedynkę i są naprawdę bardzo szczęśliwe i spełnione

Pierwszy i ostatni wers tworzą całą atmosferę. Pomiędzy nie można by włożyć mnóstwo innych rzeczy, bardziej lub mniej wykwintnych lub prostych, co kto lubi, w czym się czuje samotny. Jestem pod wrażeniem takiej możliwości.

teresa481014 - łoj, jakiż smutek, albo może pogodzenie się z losem? Ładnie, bardzo, ale tak niepodobne do Ciebie.

Pozdrawiam