Twoje wiersze, introwerko, chyba może nawet tak jak Twój nick, trzeba czytać głośno, by wyłapać wszystkie językowe pułapki.
Podoba mi się, że nie podajesz ich na tacy, a czytający sam może w nie wpaść, lub obejść dookoła.
Najbardziej podoba mi się


Początek zmylił mnie jakąś regularnością, jak dla mnie jest nawet podobieństwo w brzmieniu dlatego/sekretów, i może lepiej by było rozwiązać to inaczej, bo dalej wiersz już płynie jako wolny. Chyba, że taka 'zmyłka' też jest celowa?
I myślę sobie też, że puenta jest za bardzo dosłowna, skończyłabym już na milczenie, ale to tylko sugestia.
Miło poczytałam,
pozdrowienia!

Na pewno na ich długość, a nie długości? Zapytuję, bo tak mi to nie chce wybrzmieć, że za każdym czytaniem w tym miejscu się potykam. Być może jednak nie dostrzegam jakiegoś niuansu, co jest jak najbardziej prawdopodobne, dlatego nie wykluczam takiej ewentualności.

Dalej, już do końca, bardzo, jeśli o mnie chodzi. Niezmiennie zabawy słowem, rozbicia, wieloznaczności cieszą mnie, intrygują i wywołują takie stany emocjonalne, że z wielką przyjemnością oddaję się czytaniu. Wnikanie, przenikanie, przeplatanie się, zazębianie.

No i tak właśnie w tej chwili już mi zaczęła pasować długość. Już mi się wpasowała w moje pole widzenia i słyszenia, więc powyższe zapytanie możesz uznać, za nieistniejące, ale skoro już taka wątpliwość wystąpiła, niech zostanie.

I tak sobie myślę, czy nie byłoby fajnie wrzucić ostatniego słowa w tytuł, a obecny wywalić. Jak dla mnie to on zbytnio dopowiada, a potem i tak z treści wynika, o co chodzi. No ale to takie tam tylko moje gdybanie, głośne myślenie z jedynym uzasadnieniem takim, że wtedy zrobiłaby się pętla, kawonaławowość z tytułu zniknęłaby i myślę, że dalej nie muszę mówić, bo sama wiesz doskonale, co mam na myśli

Pozdrowienia i do poczytania

Dawno temu, kiedy byłam młoda i ambitna, sięgnęłam po Ulissesa. Przeczytałam 19 stron, po czym następnego dnia wróciłam do nich, chcąc czytać dalej. Niestety, nie miałam pojęcia, co się zdarzyło na poprzednich kartkach, wobec tego zaczęłam czytać od początku i znowu przeczytałam 19 stron. Trzeciego powtórzyła się ta sama sytuacja, czwartego również, więc piątego zajrzałam na koniec książki i przeczytałam posłowie Macieja Słomczyńskiego, po czym zadowolona odłożyłam tom na półkę, obiecując sobie, że kiedyś go przeczytam. No i ciągle o tym zapominam, co sprawia, że również codziennie ślę autorowi (nie)należne mu milczenie. W moim przypadku jednak dawno już je przyjął.
Jak więc mogę nie przyjąć Twojego wiersza, Weruś?

Serdeczności