znajdę cię kiedyś pod łuną latarni

uśpioną i stłoczoną wśród pozornie podobnych

ogień jest jedyną bronią przeciw tobie

niweczy suchość oporu gdy tylko sięgnie końca

rozpalę cię gwałtownie i w pośpiechu

niczym zaciągający się oddechem topielec

bezlitośnie wydobędę z ciebie każdy nerw

skrupulatnie, jak się wysysa likier z czekolady

wreszcie wyciągnę ostatni rozbłysk

by ujrzeć jak zwijasz się na nucie najwyższej

wówczas – zamilkniesz pod moim obcasem

odwrócę się – zostawię – ciało oraz dym

lecz nadejście grudnia obwieści twój powrót

usłyszę w piersi czerwony wrzask zemsty

choć jeszcze jesień, widzę pierwszy szron

choć jeszcze jesień, zabiłaś mnie już