Lubię taki klimat w wierszach - jakby przegląd slajdów z życia, sentymentalna podróż po czasie, który płynął wraz z latami, dającymi ważne dla nas wydarzenia, kształtujące nas i to, czym było i stało się nasze życie.
Spokojny twój wiersz, jak stonowana opowieść, snuta w zimowy wieczór przy kominku, jak naturalne godzenie się z tym, co daje nam Los i od czego się nie ucieknie.
Bardzo ludzkie to wersy, pełne zwyczajności, jaka towarzyszy nam w podróży zwanej życiem, nie ma tu wybuchów i fajerwerków, jest za to zadowolenie z tego, że czas dany, zaowocował udanym życiem, które po latach wspomina się z radością w oku i sentymentem przynależnych chwilom, które były wartością samą w sobie, bezcenne...

Też mówię często takie wiersze.
Chyba codziennie.
Bo życie jest piękne, a problemy są po to, by je pokonywać.
I potem znów cieszyć się sobą, rodziną, zdrowiem i całą tą resztą

Niestety, ja mam o wiele mniej entuzjazmu dla tego tekstu. Są tu wspomnienia, historia pewnej relacji, ale opisana bardzo pamiętnikarsko, bez żadnego pomysłu, nie mówiąc już o dyscyplinie formalnej. Przegadane i niezbyt oryginalne. Mam wrażenie, że to coś miedzy poezją a prozą, ale nie ich twórcze połączenie. Raczej ta forma wynika z faktu, że jeszcze nie potrafisz ani wydobyć esencji ze słów, co jest kluczem do tworzenia dobrej poezji, ani zbudować pełnoprawnej fabuły.
Na razie traktuję ten utwór bardziej jako ćwiczenie warsztatowe, wprawkę. No ale każdy jakoś zaczyna, nie zrażaj się, czytaj dużo (zwłaszcza poezji współczesnej) i próbuj dalej.

Pozdrawiam serdecznie