Muchy szybko potrafią zwęszyć smród wydzielin z trupa. Spacerują po ścierwie, po brzegach szpadla, lepkimi języczkami kleją się do stali. Cywilizacja szarpie industrialnym zębem ciszę letniego poranka na przedmieściach zadupia, burzy senny rytm oddechu smutnych drzew, zagłusza owadzie szmery.

Wisi w aromatach sierpnia niby dalekie echo pięknej Remedios. Nie naga, ale jakby goła, mózg w formalinie niezainteresowany i wiotki, nie zna odpowiedzi na pytania z zewnątrz, pławi się w sobie, w płynie, a autyzmie jak płyn. Małe, upośledzone nic.

Knuli przy torach wpatrzeni w naoliwione źdźbła traw. Coś tam lało się z gwinta. Dzieci niechciane, dzieci Oazy-Módlcie-Się-Amen, jedno łono, kilka różnych wytrysków, dobrze podzelowane Najki z Caritasu, starte Lewisy – dwadzieścia za kilogram, i jakieś inne szmaty Mejd-In-Gdzieś-Tam. Myślą, przy torach. Przecież nie musiał od niej chcieć tego, na co w zakutym czerepie nie było żadnego „tak” albo „nie”, nawet żadnego „nie wiem”, a tylko obraz płatków róż w retrospekcjach jak krew na tle czarnej trumny; zawsze takie same, tak intensywne, czerwone. Potem tylko jej mózg, w jej formalinie upichconej z traumy.

Nie musiał chcieć. Nie musiał, a jeszcze by oddychał nosem spłukanego do cna kurwiarza, łapał tlen różową gębą, wiecznie ściśniętą, przeżuwającą nienawiść do całego świata, plującą procentami, chujami, kurwami. Sine usta wycięte jak brzytwą, a w nich trochę pijackiego bełkotu o „Weź mi kukurydzę! No, bierz, mówię!”, podrasowanego tulipanem z butelki w po prawicy ojca. Nie musiał, skurwysyn, sprzedawca kotów spod pachy – jak dla uśmiechniętej pani to dyszka, i całuję rączki.

Nawet nie płakała, może nawet nie wiedziała, że błysk w ręce nazywał się nóż, a odprysk grymasu innego niż głupi uśmiech nie przeorał twarzy, nie zadrgał elektrycznym wyładowaniem w jej mózgu, jej formalinie, nie zakłócił tamtych traum, trumny, czerwieni rodzicielki w trumnie. Nawet nie będzie wiedziała, że to coś, czym wydrążą dół, nazywa się szpadel, a ktoś złożony w dole, nazywał się ojciec.