Mam wrażenie, że wiersz jest o moim ojcu. Widzę starszego pana patrzącego znad gazety, uśmiechającego się delikatnie, obok na stoliku czarna kawa w szklance ze spodeczkiem, mocna, z trzech łyżeczek, popielnica z ciężkiego niebieskiego szkła, do którego wpada popiół z kolejnego papierosa. Siedzę obok wpatrzona w siwe wąsy i wysokie czoło poorane zmarszczkami, chciałabym podbiec i przytulić się do chudych, kościstych nóg, czekając, aż pogłaszcze mnie wielkimi dłońmi z brązowymi plamami. Widzę wszystko oczami duszy, tylko nie słyszę głosu, nie mogę wyobrazić sobie głosu, obrazek zatopiony jest w ogromnej ciszy, wszechogarniającej, niepokojącej. A chciałabym usłyszeć nasze dyskusje, rozmowy, czasami kłótnie o nic. Ciekawa jestem jakim byłby dziadkiem. Cóż umarł na raka mając 45 lat. Piękny wiersz, mam nadzieję, że nie jest wspomnieniem tylko realnością. Pozdrawiam
p.s. Wiem, że moja interpretacja nijak się ma do wiersza. Na pewno chodzi o małżonków z wieloletnim stażem, którzy niewiele mają ze sobą wspólnego, nawet śpią w osobnych pokojach, ale czytając tekst po raz pierwszy, nasunął mi się obraz taty i nic na to nie mogę poradzić.
http://www.youtube.com/watch?v=F81Go25QtJI

Takie 'razem, a jednak osobno'. Jest mnóstwo zwiazków, która trzyma słowo honoru, albo przysięga małżeńska wypowiedziana w kościele, lub łączy je wspólny kredyt, a moze brak perspektyw na utrzymanie się samemu. Żyją obok siebie, mijając się na każdym kroku. Szkoda życia na taką egzystencję, bo cóż z tego, że dożyją razem złotych godów. Dla mnie w takim wypadku są dwa wyjścia: terapia rodzinna i program naprawczy, albo rozstanie i budowanie normalnych relacji z kimś innym.
Pozdrawiam serdecznie

mede_o - rzeczywistość dopada, choć wspomnienia chciałyby pokazać zupełne inne realia. Umiesz dobrać słowa i dźgnąć czytelnika mało poetycko, poruszasz się w innych obszarach emocji, niż zwykle czynią to poeci. Pewnie dlatego czytelnik nieprzygotowany na "obyczaj" dostaje, jak to się mówi, kawę na ławę, chociaż ja to bym nazwała "z plaskacza" moralnego.
Lubię Cię czytać.

Trochę kojarzysz mi się z Prusem, z jego zdolnością obserwacji powszedniości człowieczej i ubierania jej w słowa.

Pozdrawiam

mede_o - wyjaśnię - nigdy nie lubiłam Prusa, znaczy powieści, które napisał, ale zawsze ceniłam jego zdolność obserwacji, jego pamięć szczegółów, to jak je zrozumiale przedstawiał. Był wielkim pisarzem. I te szczegóły oraz umiejętność widzę u Ciebie. Obserwacja to jedno, ale umiejętny opis, o tak, to jest coś. Dlatego moje porównanie. Nie przesadziłam, bo tak uważam, a nie mam w zwyczaju kadzić, bo to niczemu nie służy. Sama sprawdź, spróbuj przeczytać choćby ten wiersz, jakby nie był Twój własny. Oceń jego zawartość i opis. Wiem, że stać Cię na obiektywizm. I daj znać, co wyszło.

Pozdrawiam

mede_o - zapewne zauważyłaś - gromy padają na metafory, dopełniaczowe określenia itp. Znaczy się, wg mnie i nie tylko, to co proste (nie prostackie, nie dodawaj sobie), najtrudniejsze do osiągnięcia. Może dlatego tak to widzę? Lubię prostotę, tak naprawdę to właśnie ona daje najwięcej pola do popisu, dwuznaczności także są bardzo pożądane, ale mam wrażenie łatwiejszego osiągu tychże za pomocą zabiegów stylistycznych i zestawień słów. Sądzę, że dlatego niedomówienia są cenione przez ogół, ponieważ łatwiej w nich się ukryć, tak jak w życiu. Naga prawda jest mniej chętnie widziana, niż ukryta pod warstwami.

Medeo, wiersz odbieram jako bardzo chłodny, z dystansem i pewną akceptacją. Czytałam komentarze przedmówców. Powiem chyba jednak inaczej, że tekstem mnie zaskoczyłaś, jest inny niż te, które czytałam u Ciebie dotychczas. Rzeczywiście prosty, nawet przerażający w tej prostocie, bo przelewa się ona na treść. Szukam emocji, a one są gdzieś w próżni, w pustce. Myślę sobie, że takiego wiersza, nie można by było napisać lepiej, niż w taki właśnie sposób. Podoba mi się.
Uwagę przykuwa fragment:
Zastanawia mnie tylko puenta
Jest tu sprzeczność, chociaż może o to Ci chodziło? Ja jednak wyrzuciłabym razem.

Pozdrowienia, miłego dnia!

Barwne, bogate słownictwo, emocje, refleksja. Podoba mi się
Ja bym go trochę skróciła (uwielbiam niedopowiedzenia i minimalizm), wydaje mi się, że końcówkę nieco przegadałaś....przemyśl i wyrzuć chociaż to ,,osobno".
A może tak :

,,nie frunę na dźwięk twoich kroków do drzwi.
lubię, gdy się w nich mijamy.

nocą, leżąc, słyszę twoje chrapanie.
za ścianą.

doczekamy razem złotych godów

celebrując samotność."

Pozdrawiam

MG, nic straconego, na razie warto dowiedzieć się o wszystkich możliwych scenariuszach.
Przyswajaj sobie

Takie związki jak ten opisany to tragedia. Uważam, że lepiej być samotnym i mieć jakąś pasję, niż być nieszczęśliwym w dwójkę. Szczerze, oszalałabym, gdybym musiała jeszcze iść do łóżka z kimś, kto mnie już nie pociąga.
Zresztą w takich związkach to seks siada najszybciej.
Później powstają tak zwane białe małżeństwa, które co łączy? Brak jest najważniejszego spoiwa miłości, czułości. Pozostaje może kredyt, mieszkanie. To wszystko. Nawet nie wiem, czy Bóg chciałby, aby ludzie unieszczęśliwiali się w takich układach, nawet sakramentalnych. Chyba nie.

Sama gorzka prawda życia, które pisze takie właśnie scenariusze.
Początek... on zazwyczaj bywa rozkoszny i obiecujący, potem coś się pieprzy, pęka nić, co dotąd była jak lina, ale z biegiem lat staje się pajęczą nicią...

"Kocham cię i będę kochał po czasu kres" - mówił z błyskiem w oku.

Coś po drodze poszło nie tak, ktoś zmienił się nie poznania.

"Gdzie twoje kochanie, kochanie?" - pytała.
Cisza...

Martwi mnie, że wiele małżeństw rozpada się po... np. 30 latach.
Nie rozumiem, bo więź była już chyba dość silna, tyle lat, tyle chwil razem, a jednak...

I potem śpią w dwóch różnych pokojach, często nawet nie jedząc razem, mając dwa telewizory, dwa światy.

Smutny wiersz, ale na czasie, bo prawdziwy, to się dzieje, to się będzie dziać.