Nawet synonimy nie są tym samym. Już - szybkie i, tu znów synonim, jednak coś innego, ale już jest też prędkie. Teraz, ono jest niczym długie południe. Słowa są głębsze, jeśli się je smakuje.
A wiersz, przepiękny, mam nadzieję, że to nie wprawki, bo nie spojrzałam. Centralny, miłego Wiolinie.

Świetny wiersz, przez zawartą w tekście, wspomnianą przez Julandę konieczność smakowania słów, czuje się końcową rdzę na języku Piękny tekst o uroku nieśpiesznego, świadomego życia, jak też - o zgodzie na nieuniknioną w jego biegu utratę. Pozdrawiam serdecznie

W całości nie przełknę. Bo minione/znikąd/niedokończenia - zbyt dużo na siłę ponazywanych niewiadomych. Bo dotrzymywała/upijała/szukała. Ale wystarczy, że wyjmuję dwa psujące, według mnie, wersy i rodzi się zupełnie inna jakość (prze)życia:

to było gdzieś w okolicach minionego
potrzebowałem latarnika

kobieta przy barze upijała samotność
szuka(jąc) przytulnej powłoki

dziś głodni -
dwa plastry śniegu
dzielimy wszystko na już i teraz




do pierwszej rdzy

I rdzę pociągnęłabym trochę wyżej. W końcu ważna tu jest. A może najważniejsza.

Wersja Morfiny pokazała, jak można z pięknej istoty wypreparować ścięgna i uznać efekt za wzór. W każdym razie Wiolin, wiolonowo trwaj.
Pięknie pozdrawiam i dodam ocenę. Ach, Centralny!