Zajebiaszcze, bo wiele tu łączysz: od fajnych, spokojnych, myślę udanych rymów, po treść, która jest soczysta, konkretna i przemawia wersami niezwykle czytelnie - wszak o kochaniu to kawałek, lekki i miły w swym kształcie, rzucony jakby lekko na wiatr, ale jednocześnie ukazał całą tę liryczną sytuację: miłość i dążenie ku niej, zbliżanie się coraz bliżej i bliżej.
No i ten suspens radosny!
A więc to uczucie przetrwa burze i kataklizmy!
Co za radość!
Podobne wiersze radują, bo w tym skurwiałym świecie, jeśli czyta się podobne strofy i podobnie się czuje, to chyba jeszcze nie jest tak źle.
Jest nadzieja.
I jej się trzymajmy.

Mike, miło że wpadłeś. Wiersz rzucony... jak kamienie na szaniec?

Pozdrawiam Limanową, mam sentyment do tamtej okolicy.

Jak tu u Ciebie ładnie, jak ciepło i pozytywnie. Wiersz jest tak plastyczny, że człowiek od razu widzi tę zieleń - świeżą, radosną, intensywną. A w tej zieleni rośnie sobie miłość. I ona jest najważniejsza.

Zazieleniło mi się w głowie

Piękne, liryczne wyznanie (chciałabym usłyszeć takie...)

Zostanę tu na chwilę, by w duszy rozkwitnąć, powoduje, że omdlewam

Zastanawiam się tylko czy w tym wersie:
Jeżeli twoja szafa ma zieleń w nadmiarze, nie byłoby lepiej napisać - "zieleni w nadmiarze"?

Życzę sobie słuchać takich wyznań

Kamea.

Wiersz płynie sobie ... pięknie. Po prostu. Forma zdyscyplinowana, zaś treść tylko potwierdza, że wiosna się budzi. Niech żałują te, co nie lubią szlafroków w zielonym kolorze.