Coraz bardziej wciąga mnie ten cykl.
I podoba mi się Twoja metamorfoza, Szaleńko - z mini do midi.

Dwa dobre wiersze - jeden po drugim - i znowu zmusiłaś mnie do myślenia.
Niezłą materię uprzędłaś, ale trochę się przyczepię.
Spójrz na nagromadzenie:
- ją/wplątują/zasupłują -
Otulona w oprzęd?
Supłają myśli?

Aha - przecinek dodaj: ale on sam pęknie, a motyl odleci.

Zaczynam się bać, z czym się jeszcze spróbujesz utożsamić.

Buziaki

Twój arcyciekawy tekst przywiódł mi na myśl cytat z Norwida:

"Z wszelakich kajdan, czy? te są
Powrozowe, złote czy stalne?...
Przesiąkłymi najbardziej krwią i łzą -
N i e w i d z i a l n e!...

.............................................................."

bardzo sensowny także dla określenia granic, które wyznaczamy innym i samym sobie. I ta świetnie przez Ciebie wyrażona myśl, że ten, kto otacza się murem, często kryje w sobie duszę ulotną i kapryśną. Z przyjemnością się zatrzymałam.

Pozdrowienia!