Wczoraj ja i mój Janek poszliśmy do miejskiej galerii. Wyciągnęłam go na siłę, po stokroć obiecując, że nie będzie się nudził. Trochę kultury nikomu jeszcze nie zaszkodziło.

Na schodach mijał nas sąsiad Tadeusz - z zawodu weterynarz, z zamiłowania literat. Bardzo roztargniony, sympatyczny człowiek. Rozmawialiśmy chwilę, ale przypomniał sobie o czymś. Z przestrachem pobiegł do swojego mieszkania.

Niecałą godzinę później zaczęliśmy zwiedzać wystawę. Tuż przy wejściu wisiał obraz „Pamięć artysty”. Zachichotałam zdziwiona.

- Janek, popatrz, no przyjrzyj się - rzuciłam lubemu wyzwanie. - Opisz tego pana dla mnie. Jaką miałeś pierwszą myśli?

Chłopak dumał przez chwilę.

- Facet jest przybity, być może ma depresję. Ten czerwony nos podkreśla rozłam psychiczny. Mamy kontrast: prawdziwy człowiek i maska wesołka, która wcale nie chroni go przed światem. Zastanawiająca osoba kryje się pod przebraniem. Przywodzi mi na myśl Szekspira, sam nie wiem... może tak miało być. To pisarz doświadczony życiem. Zdradza go siwy włos na skroni.

I cóż, że bawi swoimi utworami tysiące czytelników, w życiu codziennym to ktoś zupełnie inny. Jest szary, nierozpoznawalny. Widzę, że kreacja na stałe przywarła do jego postaci. Wpisała się w życiorys. Jakby czerwona kulka zespoliła się z narządem węchu i już nikt nie potrafi odróżnić fikcji od prawdy. Rozłam niszczy artystę i zabiera radość.

- To wszystko? - upewniłam się, unosząc brwi.

- Malarz ma niezłą technikę, wyczucie palety barw, pięknie poprowadził granice światła i cienia. Czarne tło uwydatnia rozpacz.

Zrobił na mnie ogromnym wrażenie. Podejrzewałam, że Janek wcale nie zna się na sztuce, a tu proszę: as z rękawa.

- Hmm... Miałeś powiedzieć pierwsze, co przyszło ci na myśl – burknęłam, aby nie wyjść na zieloną.

- Jesteś pewna? - zapytał, świdrując mnie wzrokiem na wylot.

Potwierdziłam.

- Wygląda jak Tadzik chwilę temu. Zanim wymamrotał: "Psiakość, czy ja naładowałem krowę?"

Odetchnęłam. Przed oczami mieliśmy dokładnie ten sam obraz.