na wyspie odległej czytałam już ten wiersz
jeden koniec świata i drugi obejmuje lustro
w nim ty milczący płyną sekundy
zrazu cisza boli
w stosownym czasie można zawrócić do słów

jeszcze niewidocznych na białej kartce
potem wypłyną ze źródła odległego
wyrosną jak krokusy
gdzie jest potem pytasz na jakiej galaktyce
tam gdzie odpocznienie i grawitacja przyciąga uczucia

te spełnione lub nie uczą czekać
w cierpliwości zanurzasz dłonie
bardzo dobrze piszesz, dlatego kilka moich słów;
pzdr.

Bosski na mnie ten wiersz wywarł ogromne wrażenie, a to ze względu, że moim zdaniem wyzyskuje bardzo udanie motto. Oddaje doskonale tę ulotność, czar chwili, połączoną z ludzką ułomnością ale z wątkiem pielgrzymowania do uczuć. Utwór lakoniczny ale dający pole do szerokich indywidualnych interpretacji, żonglujący udanie perspektywami od indywidualnej i "chwilowej" po egzystencjalny-ponadczasowy. Bosski potrafisz zakorzenić się w czytelniku, oj potrafisz. Pozdrawiam.

Bardzo te słowa we mnie zapadły.
Chociaż liść chętnie bym widziała w liczbie mnogiej.

Piszesz tak, Bosski, że zawsze się wzruszam.
Wyczuwam w Tobie wielką duszę.

Pozdrawiam bardzo, bardzo ciepło

Wiktorio...piękny wierszowany komentarz, dzięki serdeczne za te kilka słów, ważnych słów pozdrawiam.

Zrekapitulowana więcej nie trzeba jak pięknie podziękować,pozdrawiam.

Tyrio jak zwykle rzeczowo cieszą korzenie pozdrawiam.

Marukjo powiem tylko tyle, że cierpliwość nagradza pozdrawiam

Al dzięki piękne o mnogiej pomyślę pozdrawiam serdecznie.

Adelo podziękowanie dla Ciebie pozdrawiam.

Świetny wiersz, Tadeuszu, wielopłaszczyznowy, rozpięty między nim a nią, między tym, co bardziej pulsuje między wersami, niż może być wyrażone słowem lub literą pisaną.
Ilekroć Cię czytam zdumiewa mnie świat twojego ducha - jakże bogaty w swym niedopowiedzeniu, nieokreślony w czymś, co w sumie jest określone, ale w kategoriach czucia, nie zaś zdefiniowania "od do", bo ze słów, jak w tym wierszu, wyciągasz morze impresji i ulotnych znaczeń, muśnięć jakby, by czytaczowi podać obraz, którego kontury są mocno zamglone, jednak od razu wiadomo, o co chodzi.
I w tym siła
Można czytać wiele razy i za każdym razem nowy wiersz.
Jak zawsze, pod wrażeniem

Mike Michale jak zwykle wchodzisz wiersz i szperasz, dzięki za to szperaniepozdrawiam serdecznie.

Wasinko Aniu przepięknie dziękuję, tak zawsze trzeba rozumieć dwie sprawy przed i po serdecznie pozdrawiam

Niesamowicie operujesz słowem. Wszystko jest takie płynne.
Strach podkreślony w trzeciej strofie uczynił wiersz jeszcze bardziej niebanalnym.
Przejął mnie, więc podoba się.
Pozdrawiam.

A ja jestem zaskoczona, być może to specyfika mojego patrzenia w wiersze. Z początku wrażenie rytmiki, które okazuje się pozorne, co dalej? To wiersz, który idzie za tytułem! To jest niesamowite. Gdyby namalować, obraz zatrzymałby widza na długie minuty, bowiem światło lunatycznie wbijałoby się z różnych stron, jakby budzenie księżyca, nie tylko rozbudzanie, było siłowe, i oto strugi pojawią się w kilku punkatach. Są nimi liście jaśminowej, biała kartka, piszesz o tych punktach. Bosski, sugeruję współpracę z artystą malarzem. Szczególnie, że Twoje wiersze spełniają oczekiwania współczesnej sztuki malarskiej, jest w nich to coś, co niekoniecznie stanowi surrealizm (zdecydowanie go nie lubię!), ale rodzaj abstrakcji, która przełamuje w umyśle blokady standardowych ograniczeń formy i koloru.
Jestem pod wrażeniem rozbudzania księżyca. Pozdrawiam!