O Matko, jak pięknie! Ja Cię niesie pióro lekko, lekuchno niby wiatrem. Wychodzą Ci spod palców tak cudne strofy, że brak słów, zresztą one tylko skażą tę magiczną chwilę z wierszem. Zaświetniam i znikam oszołomiona.

Witaj Bosski.

Mam wrażenie że czytam nigdy nie kończącą się opowieść....dotykam przy tym Twojej miłości, Twojego widzenia czegoś niby ulotnego, ale o jakże kształtnym zarysie.
Chciałbym potrafić tak jak Ty, cieszyć się ową ulotnością, ale i potrafić nie zapłakać nad minionym. Nie być p o m i ę d z y....Pozdrawiam urzeczony.

Cudnie bosski grasz na najczulszych strunach mojego serducha, co baaardzo lubię dosłownie wszystko mi się podoba, te Planty i jaśmin na zielono oswojony smakiem. Ja tu widzę mężczyznę, który nie ma w związku nic do powiedzenia, ale cały czas stara się zrozumieć co poszło nie tak, gdzie zgubił sens. Nagle przychodzą niechciane myśli, jak choćby ta, że co by nie powiedział, to i tak partnerka go zakrzyczy, ona i tak ma do powiedzenia więcej, niż on sam. A najsmutniejsze dla mnie jest to:

Bo kiedy człowiek zda sobie w końcu z tego sprawę, że się jednak dusi, wszystko przepada... Pięknie bosski.

Pozdrawiam

Piękny, ciepły wiersz, barwny, w którym można się zagłębić, płynąć.
Przeczytałam z przyjemnością.
A.

Jestem zachwycona Twoją poezją!
Pozdrawiam pati

Jak pięknie rozpocząć dzień czytając tak piękną poezję, można kursywą ale najlepiej otwartymi oczami, a ja z otwartymi szeroko ustami. Bosski osiągasz szczyty, tu wszystko zostało już wyszczególnione, ja tylko dodam, że drżę ze wzruszenia, z zachwytem zostawiam strofy,. Pozdrawiam dziękując za taką poezję.

do tego mogę się uśmiechnąć. cała reszta jest dla mnie gorzka i przytłaczająca. i znalazłam rym... przy odczytywaniu szeptem wiersza.

pozdrawiam. cała Whole

Tym razem nie będzie z mojej strony miłości bezwarunkowej. I nie chodzi o treść, bo ta pięknie kołysze, ale technicznie co chwila coś tutaj uwiera:

czasami wydaje mi się że potrafisz lepiej ode mnie
wytrącać z ust resztki sylab plasterki metafor
czasami patrzę za ciebie maluję chociaż to ty
wprowadzasz farby po napiętej ramie nie

nie przepraszaj nie zraszaj między nami akwarele
schną biało słono - biało słodko wysuszona biel i czerń
ale żyjemy ja twoją nocą ty moim dniem w pamięci

zaparzony jaśmin na zielono oswojony smakiem
towarzyszy nam od przemokniętych ławek na Plantach

czasami nie wiem czy mnie przytulasz czy dusisz
zamykasz w tak ciasnym uścisku że krzyczę niekrzykiem
czasami wolałabym nie widzieć jak drżą usta
nocą rozkładam powietrze na części najprostsze
staram się rozumieć słowa szukam miejsca w archiwum


Tak że jak dla mnie to dopiero początek tego wiersza. Do końca jeszcze mu trochę brakuje

Bosski, co ja mogę jeszcze dodać do tylu pozytywnych komentarzy? Chyba tylko to, że wzruszasz, wzruszasz, wzruszasz.
Pozdrawiam.

Właśnie odkryłam Twój wiersz. Mężczyzna, który kocha bezwarunkowo i umie o tym tak pięknie od środka napisać. Pięknie

ten fragment jest Twój ale teraz i mój
Pozdrawiam
Ania