Mede_o, Poruszające jest Twoje wspomnienie o ojcu i czasach partyzantki, wyrażone w oszczędnych słowach. Leśne stworzenie, które kroczyło w kondukcie, te słowa mówią wiele o samotności żołnierzy żegnanych jedynie przez świat natury.
W zakończeniu wyrzuciłabym "z ekranu". Pozdrawiam Azi

Ale jak czytacz ma zwichrzone postrzeganie świata, to już jego wina, wiec poczekaj na kolejne opinie, bo moja moze być odosobniona

Ja jestem specyficzna, bo mi się wszystko głupawo kojarzy

ponadchodnikami - usuwam. Zawsze przyjmuję trafne propozycje. Dziękuję za opinię.

Chwała bohaterom. Podoba mi się ten tekst. Trochę tylko szkoda, że tak szybko się kończy... ale to samo można byłoby rzec o tych właśnie leśnych ludziach, żołnierzach wyklętych, więc może to i nawet pasuje.
Ładnie, subtelnie zmierzyłaś się z tematem.

Abi - NIE. Poza takim samym pseudonimem wybranym przez Ojca niezależnie od Generała łączy Ojca z Nim tylko walka o wolność Ojczyzny. Miałam chwilę zawahania, czy nie zmienić Tacie pseudonimu z powodu zbieżności z Fieldorffowskim, ale uznałam, ze byłoby to nie fair wobec Jego pamięci, a tropy w wierszu, moim zdaniem, wykluczały identyfikację z osobą zamordowanego Generała. Chciałam w wierszu ukazać tragizm losów żołnierzy, a AK - owców szczególnie, poprzez postać mego Ojca. Mój Tato, jeden z pierwszych partyzantów na Wileńszczyźnie, najpierw żołnierz OL- 65 , potem przekształconego w 24 Brygadę Partyzancką AK „Dryświaty”, walczył z Niemcami w brasławskich lasach. Miał niespełna 17- lat, gdy opuścił rodzinny zaścianek. Po operacji Ostra Brama w 44 roku wraz z kolegami z Brygady został internowany przez Sowietów i wieziony do Kaługi na zesłanie. Zbiegł jako jeden z nielicznych z transportu i wrócił w rodzinne lasy. Złapany przez Sowietów, znów uciekł spod karabinów konwojentów, dzień przeleżał z trzciną w ustach w jeziorze, a nocą przedarł się do swoich. Walczył wśród partyzanckich niedobitków z Ruskimi jeszcze prawie rok. Wyjechał pod przybranym nazwiskiem transportem repatrianckim do Polski. Z jego poniekąd powodu represji doznała cała rodzina. Wszyscy z dziewięciorga rodzeństwa i Dziadek trafili na długie lata do łagrów Norylska, Workuty, do Kazachstanu. W rodzinnym domu została tylko Babcia z gromadą opuszczonych wnuków, w głodzie i poniewierce jako wrogowie ludu, bo cały dobytek, ziemia trafiły do kołchozu.
Pod fałszywym nazwiskiem Ojciec funkcjonował w Polsce jeszcze kilka lat. Późno się ożenił z kobietą, która w 1956 roku wyszła na mocy amnestii ze stalinowskiego więzienia – moją Matką. A ja urodziłam się jako ostatnie, najpóźniejsze dziecko.
W wierszu chciałam zwrócić uwagę na dwa aspekty tragizmu żołnierzy. Realną śmierć, ale i też na pogrzebanie młodości, utratę niewinności z chwilą wzięcia do ręki karabinu i strzału w stronę innego człowieka, chociaż wroga – co dotyczyło mego Ojca. Poprzez opisanie partyzanckiego pogrzebu w taki a nie inny sposób ( nieco bajkowy, dziecinny) chciałam podkreślić osamotnienie żołnierzy i w chwili prawdziwej śmierci, i tej symbolicznej, gdy umiera dziecięca czystość. To był jeszcze ukłon w stronę Ojca, który kochał przyrodę i umiał nazwać każdy krzew, drzewo, zioło. W końcu żył w lesie kilka lat.
Wiem, jaki to miało wpływ na Ojca, że musiał zabijać i że jego patriotyczna postawa przyczyniła się do tragedii całej rodziny. Zawsze był w nim już jakiś smutek, nostalgia, wyrzut. Wiem też, jak przeżywał życie w niewolnej Polsce, jak reagował na komunistyczną propagandę, na kłamstwo katyńskie i inne. Nie doczekał wolności.
Jestem dumna z Ojca, ale nie zasługuję z Jego tytułu na jakikolwiek dodatkowy szacunek, bo to nie moja zasługa. Ojca się nie wybiera, a zasługi muszą być tylko naszym własnym udziałem.

Julando- a dlaczego się na PP o polityce nie pisze? Zresztą – piszą na pewno. Ty też w swoim komentarzu. Ostatni wers jest przede wszystkim stwierdzeniem faktu, że Ojciec nie dożył 1989 roku. Wybrałam trop ze Szczepkowską i słowem „uśmierciła” ironicznie spuentowałam „zasługi” niezasłużonych. To nie żart, a ironia. Dziwne, że nie odczytałaś.

Łabędziu - dziękuję.

pati - dziękuję za komentarz.

Medeo, nie odczytałam, bo taka historia, którą opisałaś wydała mi się sztuczna, jeśli to prawda, to nie wiem, co powiedzieć. Mało znam ludzi, na tyle blisko, aby poznawać takie życiorysy. Zawsze mi się zdawało, że to opowieści z książek. Z tego, co o swojej rodzinie piszesz, wiem już, że wiersz zbyt mało, tu potrzeba opowieści. Dla mnie niesamowite, że tak dużo wiesz o rodzinie, masz rodzeństwo i korzenie, które znasz. Jeśli wybrałaś taki kontrast w zakończeniu, to zrozumiem, to jak patchwork, a i to sztuka
Pozdrawiam.
P.S. Szkoda, że ojczyzny się nie wybiera, ani miejsca na Ziemi, dotąd szukam i miejsca, i korzeni. Pewnie już nie znajdę.

A ja uważam, że nie powinnaś żałować. Postać Twojego ojca zasługuje na pamięć i hołd. Im więcej mówimy o takich osobach, tym lepiej. Podobno młodym brakuje wzorów, autorytetów, lekcje historii są okrojone do granic możliwości, a filmy z gatunku wojennych nie są najwyższych lotów. ( Ostatnio byłam ogromnie rozczarowana oglądając "Powstanie Warszawskie"!!!) Więc dzielmy się takimi "perłami", szukajmy w naszych rodzinnych historiach tego typu opowieści i przekazujmy je dalej. Nie należy ukrywać ich przed światem, tylko o nich pisać, układać wiersze, tworzyć obrazy, filmy. Zwróciłam uwagę, że Twój wiersz stał się właśnie takim początkiem. Bez niego nie opowiedziałabyś nam o swoim ojcu, a to, co przeczytałam w komentarzu bardzo mocno mnie poruszyło. Dziękuję Ci za to i pozdrawiam

Piękny, głęboki wiersz, a że tematyka mi bardzo bliska, nie mogło mnie tu zabraknąć.
Ilekroć pojawiają się wspomnienia o Tych Wspaniałych Chłopcach z Lasu, czytam każde, jakie wpadnie mi ręce, bo wszyscy bracia (sześciu) Taty byli w AK, niektórzy po wojnie kontynuowali walkę w WiN, lecz przeżyli z nich tylko mój Tata, małoletni partyzant, nawet niepełnoletni i jego brat, Konstanty, który zaliczył spektakularną ucieczkę z Dachau 28 sierpnia 1940, w necie ostatnio natrafiłem na tę wzmiankę na amerykańskiej stronie poświęconej temu obozowi, stryjka nigdy nie poznałem, a Tata nie był zbyt wylewny, jeśli chodzi o tematy wojenne.
Jednego z jego braci, byłego przedwojennego ułana w stopniu porucznika, UPA rozerwała końmi na oczach całej wioski, by pokazać, jaki los spotka każdego AK-wca.
Stryjenka całowała Ukraińców po butach, by go oszczędzili.
Wybili jej parę zębów kopniakami.

Więc twój wiersz uważam za piękny głos o tych, którzy odeszli.
Trzeba tę pamięć pielęgnować i przekazywać kolejnym pokoleniom, bo jak tego nie będzie, umrze świadomość historyczna i pojęcie, skąd mamy korzenie.
Bo czasem tylko las ich żegnał, tylko on był niemym świadkiem ich gaśnięcia.
Lecz nigdy nie umrą, bo żyją w nas.
A tylko od nas zależy, czy przeżyją w sercach kolejnych pokoleń.

http://www.youtube.com/watch?v=aAmd5sBkhpM

Jednak byli tacy i nadal są, którzy o Nich śpiewają.

Mike - dziękuję bardzo. Nic więcej nie umiem powiedzieć.

ajw - ale ja się nie gniewam. Bo i o co? Sama widzę, że miałaś dużo racji, jeśli chodzi o warsztat wiersza. I sama nie byłam zadowolona, gdy go umieszczałam w poczekalni. Ale po prostu nie umiałam inaczej. Nie chciałam politykować, a że nie da się powiedzieć w wierszu wszystkiego, więc wybrałam moment z utratą niewinności i symbolicznym jej pogrzebem jednego z setek młodych wówczas ludzi - Ojca. W takiej konwencji, bo wiem, że byłaby mu - jako wielkiemu miłośnikowi przyrody - bliska i podkreślała utracone dziecięctwo, a która dziś może budzić takie jak Twoje disnejowskie skojarzenia. Zabijanie - to straszna rzecz. Zwłaszcza wtedy, bo ani kino, ani gry komputerowe nie oswajały ze śmiercią, która dziś spowszedniała, gdy na ekranie widzimy stosy trupów, pourywane członki - nawet w reportażach, na autentycznych zdjęciach. Raz spytałam Ojca, czy kogoś zabił. Wstrząsnęło Nim i odrzekł: NIGDY, NIGDY MNIE O TO NIE PYTAJ.

Zabił

Pochylam głowę...nisko.

podoba mi sie ten wiersz, jest dobitny i taki szczery w odczuciu, ma w sobie iskrę i tyle. ( :