Henryku, powala jakość polszczyzny, na co jestem organicznie uczulony, a jaką Ty tu serwujesz w najczystszej, najpiękniejszej postaci.

Podróż poprzez słowo daje niesamowitą radość z obcowania z czymś, co czuje się jako opowieść prawdziwą: wersy te nie brzmią jak pustosłowie, są jak wspomnienie, jak zapis stanu duszy, tego, przez co piszący przeszedł lub przechodzi.

Ileż tu człowieczeństwa...
Samotność, któż z nas jej nie doświadczył?
Ale kiedy staje się stanem permanentnym, wówczas nie jest już wesoło...
Coś się kończy, coś zaczyna.

I ta czułość w wersach ukryta - ja zawsze to docenię, bo gada to do mnie jak głos, którego nie nazwę, bo nie znam tak pięknych przymiotników.
I szczerość, z jaką to podałeś, bardzo mi bliska.