Witaj

Szkoda, że nie zawarłaś w treści tekstu, w jakimś ładnie, delikatnie utkanym woalu tego, co masz w opisie. Tekst bez opisu jest zwykłą historią jakiejś zagubionej w tym bezdusznym świecie istoty. Takich istot jest mnóstwo, zwłaszcza młodych, młodziutkich. Gdy rodzina zawodzi, gdy świat wokół odsuwa się, udaje, że nie widzi. Nie wyciąga ręki, nie otula nawet jednym dobrym słowem.

Takich historii jest mnóstwo wokół. Dopiero opis sprawia, że widzimy całkiem inną historię, niecodzienną, wstrząsającą, a wydaje mi się, że jednak wiersz powinien to sprawić.

Temat wart zatrzymania i słów, jednak nie uniosłaś go, msz. Myślę, że jak nieco ostygnie tekst, a Twoje emocje nieco opadną i spojrzysz na to wszystko nieco chłodniejszym okiem, z dystansem, będziesz w stanie napisać naprawdę dobry wiersz. Bazę już masz, więc powinno pójść gładko.

Może następnym razem

Pozdrowienia

Bardzo trudny to temat...
I ja znam dwóch braci, adoptowanych przed laty, którzy dowiedziawszy się "od sąsiadów", że byli adoptowani, niemalże z dnia na dzień znienawidzili przybranych rodziców.
Do tego stopnia, że ojczym nie raz dostawał bęcki i żył w strachu.
Nie lubię tego tematu, bo jest bardzo niebezpieczny i niewdzięczny (dosłownie).
Ktoś, kierując się potrzebą kochania może kiedyś dostać kopa od pasierba/bicy...

Wiersz utkany prostotą, przynależną tematowi.
Po co więcej drążyć i czemuś, co zwyczajne, choć niezwyczajne, nadawać magii i "drugiego dna"?
Temat jakże czytelny nie potrzebuje reflektorów.
Pokazałaś to ostro i wyraziście.
Nic dodać, nic ująć.
Najgorsze to, że to życie, dziejące się gdzieś obok naszego, szczęśliwego...
I pomóc nawet nie wiemy, jak.