Bardzo mi się podoba. Wiersz do zaczytania się, dużo tu obrazów, kreślisz skrajne emocje, można się wczuć w tytułowy Życiorys.
Do mnie najbardziej przemawiają te momenty:


Oprócz tego, lubię jak pojawiają się rymy, u Ciebie wybrzmiały dziś wdzięcznie.

Pozdrowienia!

Pięknie ująłeś, Henryku, w liryczne wersy własne życie, prosto, a to wielka sprawa nie polecieć w patos i ckliwość, naturalnie, zwyczajnie, tak, jak powinno się mówić o sobie - niech resztę dośpiewają sobie ludzie, bo przecież w nich przeglądamy się jak w lustrach.

Bardzo zarazem lirycznie i tak po człowieczemu, bo opowiedzieć w paru zdaniach własne życie to też sztuka nie lada: trzeba ująć to, co coś znaczy, co wywarło jakiś wpływ na dalsze losy.

A że prostota w wierszu jest moim ulubionym elementem, o tym wspominać nie muszę.
U Ciebie odegrała świetną rolę, dając historię tak, by czytający bez trudu ujrzał ją oczyma wyobraźni.

I moc intensywnych emocji i uczuć, zaklętych we wspomnienia.
To nie ma ceny.
Widziałem je, czytając twój wiersz

Ujmujący za serce wiersz. Biografia człowieka o niełatwym życiorysie, któremu od zawsze towarzyszyła poezja, nadająca sens życiu. Przejmujący początek:
"Urodziłem się, więc jestem
(jakie to ma znaczenie)?"
Przejmujący środek:
"wiersze (...) będą po mnie jedynym spadkiem".
Przejmujący koniec:
"siódmy krzyżyk na karku
u boku Marii upatrzony kątek
na odpoczynek w wieczności parku..."

Odchodzę w milczeniu.