Witaj

Ja to czasami przy Twoich tekstach odnoszę wrażenie, że nie za bardzo chce Ci się inaczej pomyśleć, że idziesz na łatwiznę w całej rozciągłości tego słowa. Dlaczego tak myślę? Bo potrafisz naprawdę ładnie skonstruować tekst, zazwyczaj fajnie się te Twoje teksty czyta, są dość zgrabnie i sprawnie poprowadzone. Powyższy również.

Ale, no właśnie ciągle jest jakieś ale. Tutaj użyłaś eksponatów, które pojawiają się w co drugim, o ile nawet nie częściej, tekście. Naskórek, nadgarstek, skóra, dłonie, usta. I ma się wrażenie, że w kółko czyta się to samo i o tym samym. A przecież nawet jeśli, to wydaje mi się, że można pokombinować z innymi rekwizytami. Wiem wiem, wtedy teksty stają się bardziej hermetyczne, nie każdy to lubi, nie każdemu chce się doszukiwać znaczeń itp. itd. Może i tak, ale wtedy przynajmniej teksty nie są nudne, wchodzi się w nie, jak w obrazy z różnych epok, jak w obrazy o tej samej tematyce, ale jednak namalowane inną techniką. Człowiek patrzy z zainteresowaniem na różne wizje i ujęcia.

Dobra, pomarudziłam, teraz jeszcze odrobina marudzenia, ale już z innej beczki. Załóżmy, że zostaniesz z tymi rekwizytami, które masz. Wtedy warto spróbować pokombinować z wersyfikacją, żeby nadać obrazom dodatkowych znaczeń, jakiejś takiej świeżości, inności. A akurat w tym tekście jest taka możliwość. Tylko bez pośpiechu, bo wiadomo, złym doradcą jest

Ogólnie jednak tak jak powiedziałam na początku, zgrabnie i sprawnie poprowadzony tekst. Może się podobać.

Pozdrowienia

Mam odczucia podobne do Bożeny i już Ci chyba nawet kiedyś coś podobnego pisałam pod którymś z wierszy. Piszesz dość sprawnie, a jednak coś nie do końca się podoba, właśnie chyba to, że czasem sięgasz po ograne rekwizyty, czuje się takie jak to określiła Bożena "pójście na łatwiznę" i to sprawia, że Twoje wiersze nie do końca przekonują.
To nie znaczy, że są zupełnie złe, tylko mnie osobiście nie zaciekawiają tak bardzo, kojarzą się z wieloma podobnymi, brakuje czegoś takiego, co będzie takie typowo "od Ciebie", nowe, świeże.

Mhm, posiedziałam troszkę i ubrałam w nowe stare ciuszki na dwa sposoby, ale nie traktuj tego jako wersje czy próbę zmiany, ale raczej jako ogląd tego, jak można widzieć tekst, jak ja go widzę, gdy go czytam. Ot takie tam zasiewam czasem ziarenka wątpliwości
Bez względu na to, czy zostanie z taką wersyfikacją czy inną, mi się i tak wersy układają na różne sposoby.

Pierwsze podejście, pierwsze czytanie było takie:

kleisz się do ust rozebranych z koloru
aż do naskórka słodki

jak zapach

na nadgarstkach pulsujesz jednostajnie
przyspieszonym rytmem

czas przylega do skóry
dłonie wciąż wychodzą naprzeciw


W kolejnych nieco inaczej się słowa usadowiły:

kleisz się

do ust rozebranych z koloru
aż do naskórka słodki
jak zapach na nadgarstkach

pulsujesz

jednostajnie przyspieszonym rytmem
czas przylega do skóry
a dłonie wciąż wychodzą naprzeciw

I uwierz, opcji, kombinacji, sposobów obrazowania może być więcej. Może więc spróbuj poprzymierzać się na różne sposoby i wydobądź z tego tekstu ile się da najwięcej. Wierzę w Ciebie
Niektóre słowa uważam za zbędne, dlatego nie gniewaj się, że ich nie uwzględniłam, choć równie dobrze mogłoby być również z nimi.

Pozdrowienia i dobrych snów. Wierszowych.

Ładnie. Niełatwo pisać wciąż o takich samych doznaniach za każdym razem inaczej. Tobie to wychodzi jak mało komu. Częściej świetnie, czasem bardzo dobrze. Zazdroszczę Ci tej umiejętności, pomysłów i ich realizacji. A jeśli jeszcze piszesz "na lenia" - to tym bardziej.

Ale zachęcam Cię do częstszego wyjścia poza sferę zmysłów. Pamiętasz swój wiersz "szpitalny"? Ja pamiętam, bo trudno go zapomnieć, tak wrył się w pamięć. Masz niewątpliwy talent. Ja chętnie pobędę z nim w każdej odsłonie. W tej zmysłowej, ale i w innych jak najbardziej.

Pozdrówki z poranną kawą.

I muszę powtórzyć: znów odbieram Twój wiersz zmysłami wyobraźni. Kolor, zapach, wszystko aż unosi się i opada jak ruchy frykcyjne. Rzeczywiście sprawnie ubierasz w słowa tematykę (a może powinnam powiedzieć, że właśnie ją rozbierasz ). Jako że dziś to kolejny Twój utwór, w który się wczytuję, to zgadzam się w jakimś stopniu z pierwszymi opiniami - brakuje jeszcze "czegoś", jakby wiersz był niedokończony (chociaż domyślam się, że mogło chodzić o zamierzone niedopowiedzenie). Może powinnaś poszukać nowej inspiracji, nowego widoku, żeby tchnęło w to prawdziwą oryginalność. Ale niewykluczone, że zaczęłam wymagać więcej - ogólnie Twoje utwory, póki co, są u mnie na plus, bo nie trącą niepotrzebnym patosem i wzorowo chwytasz chwile, co sprawia mi czytelniczą przyjemność.
Ogólnie to minimalistycznie i ze smakiem - jak w japońskiej restauracji.

Jako wielbiciel poezji prostej, czytelnie do mnie gadającej, nieudziwnionej karkołomnymi metaforami-potworkami, gdzie trzeba do przyszłej Wigilii w tęgim mozole się głowić, co poeta miał na myśli, dając taki a nie inny "zbitek" słowny, tu odnajduję to, co cenię w liryce i utrafia w dziesiątkę moich poetyckich gustów.

Odnalazłaś swoją liryczną niszę, Iwonko, i ja to kupuję!
A że zgrane rekwizyty, cóż, ale w poezji chyba wszystko już było i tylko możemy czerpać z innych, mniej lub bardziej, budując z tego własny styl.
Bo gdzie niby szukać tych świeżych słów?
Owszem, na polu metafor można osiągnąć Himalaje liryzmu, ale jak zastąpić np. słowo "serce"?

Po mojemu, używasz znanych elementów, tworząc z nich nowe kawałki, i co z tego, że to już było (dłonie, szepty, niebo, dreszcze), kiedy można z tego ułożyć całkiem nowe puzzle.
I tak widzę twoją poezję, gdzie prostota i naturalność bardzo przyciąga, co nie znaczy, że brak point, nad którymi czytacz ma pomóżdżyć.

Monotematyczna?
Wielu poetów i portalowych i nieportalowych pisze o miłości, ale czy to źle, błąd w sztuce?
Moim zdaniem po prostu w tym się właśnie odnaleźli

Howgh!

Tu jednak chodzi zapewne o inne wypelnienie...

Droga ajw,

Znów kolejny piekny kawałek z Twojej stajni poessssjjjjji. Piszesz o miłości tak dosłownie, ze każdy koneser Twego talentu odnajduje w tym siebie. Czyż to nie największa pochwała dla żyjącego autora?

Gdyż niestety wielu slawnych wierszopisarzy dopiero po smierci zaznało nieprzemijającej sławy, a Ty jeszcze przed

Kobieta jest tą amforą, którą wypełnia jej samczyk zawartościa. I nie zawsze o nasienie tu chodzić moze, gdyż niewiasta wiele uczy się, będąc w stadle z mężczyzną, ale niekoniecznie fanatykiem

I tak ja odbieram te bossskie krople Twej prossssy.

Brawo!

DoCo z ukontentowaniem"