I to jest właśnie mój ulubiony rodzaj poezji, będę mówił to do końca świata i jeden dzień dłużej, bo wiersz ukazuje całą gamę piękna prostoty naszej mowy, bez pokracznych metafor, które drażnią tylko i nakazują "dopatrywać się" często drugiego dna, podczas gdy nierzadko go tam nie ma, a słowne zbitki są sztuką dla sztuki - tu spokojna narracja i czuły klimat bardzo do mnie przemówił, byłem w tym wierszu, widziałem tych dwoje, poczułem, co oni czuli...

Lubię wiersze o zwykłym, ludzkim kochaniu, delikatne jak letnia bryza, jak tutaj, gdzie z przyjemnością ujrzałem naturalną sielankę, harmonię i to, co czyni miłość czymś magicznym.
Melodia świetnych rymów dopełnia całości.
Po takiej lekturze świat nabiera jasnych kolorów nawet w środku grudnia

Bravo!

No piękny! Jak w malinowym chruśniaku A wiesz, ze ja tez w tych trzcinach przez weekend posiedziałam i pierwszy raz opalałam sie w marcu (mówię o naszym polskim klimacie). Opalałam w sensie nie samą buźkę, tylko całe ciało. Niestety nocki spedzałam w klasztorze, a nie w tak cudnych okolicznosciach przyrody, o jakich Ty piszesz.
Ktoś mi tu mówił, ze jest zimną rybą, a ja myslę, ze jak już ryba, to na pewno z niezłego grilla. Podkręciłaś atmosferę, stworzyłaś bardzo erotyczny klimat. Brawo, mede_o! jest cudnie.