Miło poczytałam, wiersz płynie gładko i mam wrażenie, że mówisz do czytelnika, bez żadnych udziwnien - opowiadasz. Taki sposób prowadzenia wersów podoba mi się bardzo, zwłaszcza w tym miejscu:
Zatrzymuję sie natomiast nad puentą i czytam ją trochę inaczej - bez 'i'. Wiem, znaczenie jest całkiem inne, ale jakoś odruchowo to 'i' wyrzuciłam i dla mnie byłoby może lepiej. Co myślisz? Samo obrazowanie bardzo fajne, choć zastanawiam się, czy bańka mydlana, która w końcu pęka, nie wydaje się na pierwszy rzut oka pomysłem po prostu banalnym. W każdym razie u Ciebie jego realizacja mnie przekonuje.
Pozdrowienia!

Bez zbędnych wstępów powiem, że to jeden z lepszych wierszy, jakie zdarzyło mi się tu ostatnio czytać i wrażenie, jakie na mnie wywołał jest maksymalnie pozytywne

Bo?

W samej warstwie słownej nie ma niczego, co burzyłoby jasny odbiór, jest język tak prosty, że owa prostota wręcz urzeka i nie trzeba tu żadnych potworków językowych, by oddać w pełni cały sens tych wersów - dość płynnie wchodzą one w głowę i rysują klimat.

I przesłanie widzę uniwersalne (correct me if I'm wrong) - każdy z nas jest taką bańką powietrza, dryfująca na flach Bytu, łatwą do zmiażdżenia, nieufnie obserwującą otoczenie, by wyrobić sobie własny pogląd.
I spotkanie dwojga ludzi musi mieć pewną "temperaturę", pewną "prędkość", by owe bańki łagodnie weszły w siebie, przeniknęły się wzajemnie, nie niszcząc delikatnej substancji...

To o wyczuciu drugiego człowieka.
O umiejętności odnalezienia "nadawania na tych samych falach".

Ja to rozumiem tak, że dziewczyna żyje złudzeniem, które może pęknąć jak bańka mydlana. Jednym słowem coś, co łączy ją z partnerem jest niepewne. Bedąc uwieziona w bańce moze nawet "chodzić po wodzie", czyli robić rzeczy niemozliwe. Tak jest gdy się kocha - można góry przenosić. No ale jesli chłopak okaże się osobą, która nie jest warta tej miłosci stanie się rzecz straszna - zniknął złudzenia, a poza tym wszystko moze skończyć sie tragicznie ..
Smutny wiersz, ale ma coś w sobie
Pozdrawiam serdecznie

Podoba mi się delikatność i bajkowość tego wiersza, natomiast w postawie peelki wyczuwam pewną rezerwę i pesymizm, i zastanawiam się, czego potrzeba, żeby Calineczka stała się Ocalineczką? Zamknięcia jej w stalowej kapsule? Niepraktyczne ze względu na brak inspirujących widoków. A może bańka właśnie powinna pęknąć, bo jest błoną blokującą jasne i rzeczywiste widzenie? Może byłoby to dla peelki "przestąpienie progu - i znalezienie się nareszcie w powietrzu"?

Tekst bardzo intrygujący przez uchwycenie ulotności i zarazem uniwersalizmu chwili.

Pozdrawiam serdecznie!