Znów dotykasz bliskich mi klimatów, smutno bliskich, ale co mam na myśli, pewnie już wiesz.
Wielu z nas wojna zabrała kogoś z rodziny, kto już nigdy się odnalazł, gdzie położył głowę do wiecznego snu, tego nie wie nikt...

Wiersz zbity, zwarty, pełen mocnej ekspresji, obrazów, które wchodzą w wyobraźnię, tworząc aurę trudnego do opisania słowami wynaturzenia, jakim była i wojna, i później stalinizm, ale i owa "dziejowa sprawiedliwość", której długo nie było, bo spała snem martwym.
Ale "oni" powoli wracają - wciąż nowi bohaterowie doczekują się godnego pochówku i upamiętnienia, podczas gdy komunistyczne kreatury nadal śpią w grobach z najdroższego marmuru...

Podoba mi się, że poruszasz trudne i brutalne tematy, też tak mam, nie bójmy się łamać tabu, trzeba pisać też o rzeczach strasznych i chwilami niewygodnych, ale pisać szczerze i od serca.
I to u Ciebie wyczułem.

Dla wielu dziś patriotyzm to obciach, ale dla mnie ich "podejście" to już mega żenada

Mocny przekaz. Jak zawsze u Ciebie. Wzruszające jest to, ze chcesz o tym pisać, bo w dzisiejszych czasach mało kto przystaje przy grobach, szczególnie tych, o których piszesz. Wszyscy spieszymy się nie wiadomo dokąd i nie wiadomo po co, a to jest przecież ważniejsze niż zapłacenie kolejnych rachunków. TYCH rachunków już nikt nie zapłaci.
Podziwiam i chylę czoła. Pozdrawiam serdecznie

A druga strofa chodzi mi po krzyzu w tę i we w tę i puenta! Ależ dosypałas do pieca!