Od razu rzuca się w oczy wyśmienity dobór słów: patrzę na to zawsze, ilekroć czytam poezję, bo jeden odda to tak, a inny inaczej, i choć temat ten sam, oba wiersze będą się różnić.
U Ciebie nie zmieniłbym nawet słowa, bo widać, że to już po ostatecznych szlifach i nic na jeszcze lepsze zmienić się nie da, bo wyjdzie... gorsze!

Zobaczyłem jakąś bliżej niesprecyzowaną porę gdzieś tuż przed świtem, czyjeś odchodzenie, w powietrzu jeszcze zapach kochania, kobietę, która umiera za każdym razem, kiedy on wychodzi z jej domu...
Bo pewne chwile chciałoby się zatrzymać w czasie, by trwały swoją teraźniejszością.

Masz świetną passę, Moniko, kapelusz z głowy
Takie wiersze się kocha, chce się do nich wracać, a że nutka smutku... a może to sól naszej szczęśliwości, bez której to, co piękne, już nie byłoby tak pożądanym?

Bardzo subtelnie o odchodzeniu. Podoba mi się ta fraza:



Moze być rozumiana dosłownie (i też jest ciekawie), albo jako "przepaść" między ludźmi, którą przecież można zmniejszyć i rzeczywiście jest to za mało, by ktoś kogoś "rzucał", czyli odchodził (by się rzucać).
Z całości bije smutek, ale jest to zupełnie naturalne, gdy ludzie się rozstają.
Pozdrawiam serdecznie