Esy - normalnie dusza mi się rozkołysała, a żem na czas jakiś zniebieszczała to całkiem w kontekście się zawiesiłam i wiszę...

Pozdrawiam z uśmiechem

Podoba mi się ta lekkość formy w wyrażeniu tego, co bardzo ciężkie. Musiałam przeczytać trzy razy, żeby się upewnić, że chodzi tu tylko o mężczyznę (mniejsza strata), a nie o dziecko (strata nieskończenie wielka). Że to on był kołyską - kołysał w swych objęciach.
Ładny wiersz. Przemawia nawet do zwykłego czytelnika, jak ja.

Amso rozniebieszczona, a dyndaj sobie do woli zwłaszcza uśmiechnięta.

Blaszko, doprawdy Twoja estyma do tego, jak wspomniała Empatia 'wiekopomnego dzieła', onieśmiela mnie, dziękuję za jakże ważny głos.

Krysiu, muszę przyznać, że pozwoliłaś mi przeczytać mój tekst na nowo. Rzeczywiście Twoja interpretacja możliwa, aczkolwiek dla mnie dopiero dziś. Kiedy pisałam ten tekst nie byłam jeszcze na tyle dojrzała by w ogóle taki temat poruszyć. Niemniej, uważam, że teksty żyją w czytelnikach i dzięki nim. Dziś, Ty ożywiłaś mój tekst dla mnie, dziękuje.

Empatio, nie sposób się z Tobą nie zgodzić.

Dla ciekawskich tekst napisałam mając 15 lat i złamane serducho, a więc wiele lat temu i oczywiście został dziś opublikowany w ramach prima aprilisowego żartu. Niemniej, poszukiwania na dziś odpowiedniego tekstu, sprowadziły mnie na sentymentalną ścieżkę i przyznam, że sprawiło mi to niezłą frajdę. Cieszę się, że i Wam się dziś buziaki uśmiechnęły.

Pozdrowienia.

To niepowetowana strata! Nigdy więcej nic nie wyrzucaj.

Zgrabnie dziękuję

Empatio, ja już pominę fakt, że to nie miejsce do takich dyskusji, ale skoro tak to Cię ciekawi, to właśnie na tym między innymi polegał primaprilisowy dowcip.

Pozdrowienia.

Coca, potrafiłam jeszcze na gitarze a teraz to już tylko na nerwach. To prawda, każdy z nas pewnie ma za sobą niejedną nieszczęśliwą miłość i niejeden wierszyk o tym.

Dzięki za zajrzenie do 15letniej Eski

Pozdrowienia.

Przeczytałam, cofnęłam się, no i proszę... dawno mnie nie było a przyszłam po Twoje wiersze

Wodniczko, ładna refleksja i za tę właśnie dziękuję.

Pozdrowienia!

Aronio, szalenie miło mi, że zajrzałaś właśnie tu. Zapomniałam o tej 15 letniej Esce, a tu proszę, wiele lat później a ja, jak się okazuje, wciąż piszę o tym samym, choć może inaczej w słowa ujmuję. Dzięki, że wyciągnęłaś na światło dzienne ten wierszyk, uśmiechnął mnie do samej siebie.

Pozdrowienia.