dziwnie poczułam się czytając Twój wiersz. Próbuję zrozumieć i wychodzi mi jedno, łatwiej mieć namacalną chorobę, którą można zdiagnozować, wyleczyć, wyciąć, gdzie nie tylko lekarze pomagają, ale także Bóg trzyma kciuki, żeby się udało. O wiele trudniej jest mieć chorą duszę, bo wtedy nikt nie potrafi pomóc. Niemożliwa jest walka, jedyne co zostaje to...Okrutne...smutne...niesprawiedliwe...Chociaż z drugiej strony rakowcy też muszą wykazać się niesamowitą odwagą i nie mogą popaść w zwątpienie. Nadzieja utrzymuje ich przy życiu, gdy nawet lekarz kręci głową, że za późno. Wtedy łatwo się załamać, zwątpić, poddać się depresji....Ciężko jest jednym i drugim...Wiesz, ja od roku modlę się, żeby raka nigdy nie było, albo żeby zniknął, a on ciągle panoszy się bez względu na to, jak bardzo lekarze walczą. Za niedługo nie będzie już czym. I wolę nie myśleć, co pozostanie

Przekonuje mnie Twój tekst. Emocje tu zawarte są silne i mi znane.
Mam wrażenie, że od połowy w niektórych momentach wiersz kuleje i warto popracować nad tym.



modlitwom?