Kosmicznie się zrobiło, to prawda. Mnie zadziwił wczorajszy obraz wieczornego nieba. Zupełne ciemności, nagle rozświetliło się, pojaśniało, rzuciło na chmury tak niesamowitym blaskiem, że nie dało się oczu oderwać. A księżyc stał się wyraźny i bliski. Wiatr rozgonił chmurzyska i noc nie była już taka sama. Czytając Twój wiersz nie myślałam o samotności czy braku zrozumienia. Pomyślałam, że być może one są w życiu peelki, ale miną jak to zachmurzenie. Pozdrawiam

Ładnie to wyszło, Iwonko, bo wplecenie motywu kosmosu do problemu relacji między kobietą a mężczyzną jest wyjątkowo celny, bo jeśli mówimy o samotności w związku, to aż się prosi, by powiedzieć:"Między nami jeno kosmos..." bo w kosmosie każdy jest zawsze sam, tam nie ma towarzystwa, ani jakichkolwiek form życia, przynajmniej ja w mojej lichej wiedzy nic o tym nie wiem, więc czuć niemalże na skórze ten chłód, communication breakdown, brak iskrzenia, pustkę, wielką i nieskończoną jak kosmiczne przestrzenie...

Czuję twój kawałek bardzo "sobą" że się tak wyrażę, bo tworzy on z wyjątkiem pewnych cieplejszych fraz jeden wielki klimat, zimny, lodowaty wręcz, w którym powoli odnajdujemy kobietę, która otwarta na kochanie, dostają martwą próżnię.
Zjawisko niestety uniwersalne, w ilu związkach widywane, gdzie on, zainteresowany jest wszystkim, tylko nie tym, co najważniejsze.
Ale dla każdego co innego się liczy, niestety...

Well done, my friend