A ja jestem zachwycona. Już od tytułu. Bardzo udany neologizm obcojęzyczny, zręczne użycie stalagnatu – formy naciekowej łączącej strop jaskimi z dnem, czegoś spajającego. Ale rozszerzę jeszcze znaczenie Twojego neologizmu poprzez rozdzielenie go na linii „stalag” – obóz jeniecki. Powstaje wtedy ciekawa mieszanka – język jako coś co łączy i język jako coś co dzieli, więzi prawdę w systemie niedoskonałych znaków, które często nie oddają tego, o co podskórnie chodzi – język jako źródło nieporozumień. I takie spojrzenie pasuje mi do wymowy wiersza: „nasze języki są równoległe” i piękna przerzutnia „nie do końca”, która każe zadumać się nad tym, czy nie do końca są równoległe, czy też mimo równoległości nie do końca potrzebują tłumaczenia symultanecznego. Obstawiam to drugie. Poza komunikacją werbalną, mamy jeszcze cały arsenał niewerbalnych środków. I one najczęściej znaczą dużo więcej.
Bardzo ciekawy wiersz wpisujący się pięknie w teorię komunikacji.