Zasiadł do pióra tuż po zmroku, gotowe w głowie mając słowa

I spisał czego nigdy wcześniej nie wyraziła ludzka mowa

Przez okno srebrne spoglądanie zapuszczał księżyc między wiersze

I bardzo starał się odgadnąć wersów stygnących kontekst szerszy

Lecz on - nie patrzył się przez ramię, na którym dusza lekko siadła

Wpatrzona w całe mnóstwo swoich odbić pisanych na zwierciadłach

Tchnął wreszcie niecierpliwy księżyc i wicher wpadł przez wąskie okno

Chłodniej zrobiło się poecie, a świat na zewnątrz zaczął moknąć

Wstał znad swych kartek smutny człowiek i zamknął strych przed deszczu łzami

Rozbrzmiewał kropel stuk o szybę, echem długimi brzmiał chwilami

W szufladzie kartkom sen spokojny - skoro nadpłynął blady świt

Kolejną noc na jawie przeżył, by sobie własny pisać mit

I wiele jeszcze takich nocy przekłusowało goniąc dni

Dziwne rzeczy bezsennym ludziom mogą na jawie nawet się śnić

Przeminął człowiek, zabrał go czas, a wiersze legły wśród pamiątek

Po wielu nocach znalezione, znalazły w sercach ciepły kątek

Śpiewały chóry pieśń odkrytą w mrocznych czeluściach szuflad starych

Słuchali ludzie co zrodziły bezsenne noce, senne mary

Słuchali ludzie i pytali - skądże spłynęło nań natchnienie

Czy słuchał muz, odurzał umysł, czy przyjął boskie był skinienie

Nie potrafili się nadziwić jak za kompankę mając ciemność

Na strychu przez swe krótkie życie napisał sobie nieśmiertelność