Trzy razy "nie".
Nieciekawa historia.
Nieurozmaicone, bazujące na jednym schemacie zdania, czego wynikiem jest masa powtórzeń i monotonny klimat.
Nie szukanie zamienników, chociażby dla tłoczących się w tekście zaimków.

Próbowałam. Ale na "tak" nic nie znalazłam.


po tytule nie stawiamy kropki

Pewna znana niegdyś czarownica, a trzeba przyznać, że w kunszcie swoim była znakomita, po stracie swojego ukochanego męża z trudem wychowywała swoich dwóch synów i córkę. Mąż jej słynął z kolekcji starożytnych zwojów zaklęć runicznych, które uznane zostały za nieprzetłumaczalne, i z tego powodu uznawany był za dziwaka. Nieszczęśnik zginął któregoś dnia w wyniku pojedynku z czarownikiem, który wyśmiewał się z jego kolekcji i jego małżonka popadła w biedę, gdyż mąż wydawał każdego zarobionego grosza na swoje zwoje i niczego innego jej po sobie nie pozostawił. Choć dzieciom swoim madam Rentiera nie pokazywała żalu i bólu(,) jaki nie odstępował jej po stracie męża, dzieci jej czuły, że z matką nie jest dobrze.
Dopiero po roku od śmierci męża madam Rentiera weszła do pracowni męża, w której ślęczał nad zwojami(,) bezskutecznie próbując odcyfrować stare runy. Rozżaliła się tam na wspomnienie męża i swojej doli. W umęczonej wspomnieniami kobiecie zbudził się gniew. Zerwała się na równe nogi, chwyciła pierwszy starożytny pergamin z biurka i cisnęła go w ogień kominka. I tu(,) ku jej zdumieniu(,) wśród płomieni trawiących runy, srebrnymi literami pojawiło się /kiepsko to brzmi; może: srebrnymi literami rozbłysło/ tłumaczenie papirusu, a był nim przepis na uwarzenie eliksiru, eliksiru poznania przyszłości. Na końcu jednak widniało ostrzeżenie: „Jeśli o dziś nie chcesz zapomnieć(,) w jutro nie spoglądaj.” Madam Rentiera spisała natychmiast każde słowo przepisu i postanowiła go uwarzyć i sprzedawać, lecz pomna ostrzeżenia(,) nigdy sama z niego nie skorzystała, skupiając się jedynie na wychowywaniu dzieci, a to zajęcie zawsze związane jest z dniem dzisiejszym, bo tak buduje się im jutro.
Od tego dnia żyło się im dobrze(,) aż do niewyjaśnionej, nagłej śmierci Rentiery pięć lat później. I znów bieda zaglądnęła do domu niemal już dorosłych dzieci państwa Monagi. Choć najstarszy z synów rok wcześniej ukończył z wyróżnieniem szkołę magii i czarodziejstwa, dwoje pozostałego rodzeństwa wciąż jeszcze do niej uczęszczało. Najstarszy syn postanowił wykorzystać znany od matki eliksir /odkryty przez matkę eliksir/, lecz nie był jak matka ostrożny, lecz raczej po ojcu zachłanny. Postanowił uwarzyć najmocniejszy możliwy wywar eliksiru poznania, by po jego zażyciu poznać przyszłość nie tylko swoją i swoich bliskich, lecz by zostać największym prorokiem wszechczasów i na tym zbić fortunę. I tak zrobił. I chociaż siostra, która była najmłodsza, przestrzegała go(,) powtarzając mu wpajane im od lat słowa matki: "Jeśli o dziś nie chcesz zapomnieć(,) w jutro nie spoglądaj", brat jej nie posłuchał. Zaraz po uwarzeniu eliksiru(,) wypił niemal wszystko, bo nie mógł się doczekać swojej wymarzonej potęgi, lecz w tej chwili jego wzrok zmętniał i zamilkł do końca swoich dni, bo dowiedział się, że choć świat dotrwa do wspaniałych dni, jemu zostało ich jeszcze tylko kilka. Jego młodszy brat, przerażony stanem starszego(,) zaczerpnął łyżką resztkę eliksiru i łyknął, by dowiedzieć się choć(,) co jego jeszcze w życiu spotka, lecz chwilkę później zająknął się tylko i umarł, bo tym(,) co zobaczył(,) była pustka. Siostra długo łzy roniła nad losem braci, lecz (i)ona długim życiem się cieszyła, bo choć i [b]ona eliksiru[/b] spróbowała, roztropnie to zrobiła /zrobiła to roztropnie - szyk/. Kociołek po nim myjąc(,) na końcu czubek małego swojego paluszka oblizała. Eliksir(,) w wodzie rozrzedzony, do końca jej dni ukazywał jej tylko smak każdej rzeczy, do spożycia zdatnej. I choć nie stała się wielkim prorokiem, potrawy wg jej przepisów do dziś goszczą na najbardziej wykwintnych stołach, a pamięć o składzie eliksiru poznania próby czasu nie przetrwała.

dziejarz- zachęcona, a tak, Wrotami zaglądam i tutaj. Ale widzę, że się nie przyłożyłeś do tej powiastki. Bałagan, powtórzenia i zapis woła o korektę. Trudno jest taki tekst poprawiać, trzeba go w całości przeredagować. Sugestie poniżej. Sama historia jest pomysłowa, z morałem, więc do roboty.
Podziel na akapity.

Pozdrawiam



Trochę poprzestawiałam, przyjrzyj się jak i zrób to po swojemu.

Żyła onegdaj czarownica, bardzo znamienita, za sprawą swego kunsztu. Z trudem wychowywał dwóch synów i córkę. Mąż, będący właścicielem zbioru starożytnych pism, poległ w pojedynku z magiem, który to mag wyśmiewał się z owej kolekcji, jako bezwartościowej, gdyż nikomu nie udało się odczytać tego co zawierała. Po pogrzebie, wdowa odkryła, że wszystkie zarobione pieniądze wydawał na odkrycie zagadki zwojów. Rodzina popadła w biedę, nic w spadku nie zostało, poza nic nie wartymi zapiskami. Mamad Rentiera, bo o niej tu mowa, ukrywała przed dziećmi żal i ból po stracie ukochanego, jednak czuły, że z matką nie jest dobrze.
Dopiero w rocznicę śmierci madam Rentiera weszła do pracowni męża, w której ślęczał całymi dniami, bezskutecznie próbując odcyfrować niezrozumiałe runy. Rozżaliła się tam na wspomnienie męża i niedoli w jaką popadła. W umęczonej smutkiem kobiecie zbudził się gniew. Zerwała się na równe nogi, chwyciła pierwszy starożytny pergamin z biurka i cisnęła w ogień kominka. Ku jej zdumieniu, wśród płomieni trawiących runy, pojawiły się srebrne litery. Było to tłumaczenie papirusu, a treścią przepis na uwarzenie eliksiru poznania przyszłości. Zdążyła jeszcze odczytać ostrzeżenie: „Jeśli o dziś nie chcesz zapomnieć, w jutro nie spoglądaj.” Czarownica spisała natychmiast każde słowo receptury, postanawiając przygotować specyfik, aby później z zyskiem sprzedawać. Będąc rozsądną osobą, pomna ostrzeżenia, nigdy sama z niego nie skorzystała, skupiając się jedynie na wychowywaniu dzieci, a to zajęcie zawsze związane jest z dniem dzisiejszym, wszak tak buduje się im jutro.
Od tego dnia żyło się im dobrze, aż do niewyjaśnionej, nagłej śmierci Rentiery pięć lat później. I znów bieda zajrzała do domu niemal już dorosłych potomków państwa Monagi. Najstarszy z nich rok wcześniej ukończył, z wyróżnieniem, szkołę magii i czarodziejstwa, młodsza latorośl jeszcze do niej uczęszczała.
Niestety, pierworodny syn postanowił wykorzystać odkryty przez matkę przepis. Nie był jednak jak ona przezorny, dziedzicząc po ojcu zachłanność. Postanowił spreparować najmocniejszy możliwy wywar eliksiru poznania. Pragnął bowiem poznać przyszłość, nie tylko własną, ale i bliskich. Chciał przy okazji zostać największym prorokiem wszechczasów i zbić na tym fortunę.
Co postanowił - uczynił. Siostra próbowała go odwieść od tego zamiaru, przestrzegając słowami matki, wpajanymi od lat: Jeśli o dziś nie chcesz zapomnieć, w jutro nie spoglądaj, Nie usłuchał jej, wypił większość eliksiru od razu po przygotowaniu, niecierpliwy nie mógł się doczekać wymarzonej potęgi. Lecz oto wzrok mu zmętniał i zaniemówił, gdyż dowiedział się, że choć świat dotrwa do wspaniałych dni, jemu zostało ich tylko kilka.
Młodszy brat, przerażony stanem starszego(,) zaczerpnął łyżką resztkę specyfiku. Nieszczęśnik również zapragnął poznać swoje losy. Ledwie przełknął, chciał coś powiedzieć, zająknął się tylko i umarł zdruzgotany pustką jaką ujrzał.
Siostra długo roniła łzy nad losem braci, ale cieszyła się długim życiem.
Również skosztowała niebezpiecznego napoju, lecz wykazała przy tym roztropność. Myjąc kociołek umoczyła czubek palca i oblizała koniuszkiem języka. Eliksir, rozrzedzony w wodzie, ujawnił dzieweczce smak każdej rzeczy, jaką można spożywać. I choć nie stała się wielkim prorokiem, potrawy według jej przepisów do dziś goszczą na najbardziej wykwintnych stołach, a pamięć o składzie eliksiru poznania nie przetrwała próby czasu.