Początek intrygujący, westchnie-nie jednej strony refleksja, a z drugiej sugestywnie wskazanie dokładnej ścieżki, która torowała myśl autora, gdy zapis jest minimalistyczny, skondensowany do skrótu myślowego (tak przecież mogą powstawać bardzo trafne zwroty, wyrażenia, epitety, czy metafory), ale nie tylko – taka ascetyczność w ujęciu tego, co stanowi clou, w czym zawarty jest sens właściwie całego utworu, nie musi być celowym zabiegiem. To trudny ale jakże głęboki wymagający refleksji. Jestem pod wrażeniem, pozdrawiam.

Są takie chwile, kiedy już nie chce nam się żyć. Albo wręcz przeciwnie - bardzo nam się chce, a ktoś nas tego zycia pozbawia, albo dosłownie, albo metaforycznie, wysysając z nas energię. A potem wszystko wygląda pięknie. Jest grób i pomnik z alabastrowym aniołem. Wszystko jest cudne, nie takie jak za życia. I nawet jest wzruszający napis "Jak daleko można odejść będąc tak blisko, jak wiele można zabrać, zostawiając wszystko". Są łzy, a nikt nie pamięta tych łez, które wylała ta, która leży w grobie..
Takie refleksje mnie naszły po przeczytaniu tego głębokiego wiersza.

Odebrałam Twój wiersz jako nostalgiczny, przejmujący i przepełniony osobistą refleksją nad przemijaniem testament. Śmierć łączy się w nim z opisami przyrody i z tego powodu jawi się jako zdarzenie po wieczność wprzęgnięte w cykl przyrody. Zwyczajna niezwyczajność tego wiersza przykuwa uwagę i skłania do rozmyślań. Tylko ten tytuł - z pozoru sugeruje awangardyzm.

Słowem podsumowania, bardzo mi się podobało.

Pozdrawiam.

Bardzo pokiwałam głową nad Twoim wierszem.
Pomimo że utrzymany w formie życzeniowej (niech), to jednak na wieki wieków prawdziwy.
Zawsze wyobrażałam sobie, że po przejściu na drugą stronę dziejemy się nadal we wszystkim i to w nieskończoność.
Są cmentarze, gdzie na prochach sadzi się wybrane, ulubione drzewko, aby gdy się zazieleni szemrać wśród jego listowia odwieczną pieśń wszystkiego.
Bo jesteśmy kiedyś i tu, i potem.
Bardzo pozytywnie odebrałam Twój wiersz, znowu mnie poruszyłaś.

Pozdrawiam

Mede_o, widzę w tym wierszu potencjał, bardzo ciekawe fragmenty, ale jednak całość nie do końca mnie przekonuje. Podoba mi się początek, ta fraza "zaśnij mnie" i większość drugiej zwrotki. Pierwsza jest jednak zupełnie słabsza:



Ten fragment jednak jest po prostu słaby. Opis jest banalny, rozwleczony, oparty powtarzające się rzeczowniki z epitetami, których jest zbyt dużo, nieco już wtórnych. Zastosowałaś trochę patosu i to przy temacie jest jakoś uzasadnione, ale jeśli używa się przy tym określeń dość popularnych, to efekt jest kiepski.
Myślę, że ten wiersz trzeba by gruntowanie przeredagować, odchudzić, zostawić to, co najciekawsze, wyrzucając gorsze fragmenty.
Mam też wątpliwość odnośnie tytułu - dla mnie to takie udziwnienie na siłę, ten nawias wcale nie daje tutaj interesującej gry słów. Ten zabieg, z nawiasami, jest straszliwie nadużywany.