Tytuł świetny, tematyka ciekawa, ale mimo wszystko mam mieszane uczucia. Jak dla mnie za dużo dopowiadzasz, wykładasz na tacy, przez co wiersz po prostu traci. Chodzi mi zwłaszcza o ten moment:
Odchudziłabym tutaj nieco wersy, ale to oczywiście tylko sugestia.
Puenta jest tak dobra, że to, co napisałam powyżej, nie jest już tak istotne.
Pozdrowienia!

ajw, kochana - mam problem z Twoim wierszem, a raczej z jego wymową, gdyż odczytuję niechęć do kolekcjonerki butów, podczas gdy mnie jest jej bardzo żal. Taka osoba niekoniecznie jest pusta, często kompensuje sobie brak uczuć, choć, oczywiście, są i takie egzemplarze, dla których bogata zewnętrzność to priorytet i jej podporządkowują i siebie, i otoczenie. Chyba o takim przypadku pisałaś, ale ja nie wiem dlaczego, zobaczyłam tę drugą stronę i mi się smutno zrobiło. Tak czy siak pobyłam sobie refleksyjnie pod Twoim wierszem i cieszę się, że TU byłam.

I tu kościół widzi problem: nie będzie komu w przyszłości dawać na tacę, jak wszyscy się zsinglują.

Władza też tu widzi problem: nie będzie miał kto pracować na tabuny staruszków i na zus.

Demografowie też widzą tu problem: z powodu braku siły roboczej nasz kraj najadą chińczycy i inne nacje, gdzie zasuwa się za miseczkę ryżu. A u nas jednak zasuwa się za dziesięć miseczek ryżu.

Płaczą też kawalerowie z calego kraju - oto jędrne panny wolą pozostawać same. A gdzie dzieciaczki słodkie? Gdzie udane życie rodzinne? Przeszczęśliwe z wnusiów babcie i dziadkowie?



Nie wiadomo, jak nazwać ten stan. Egoizm? Z pewnością emancypacja i droga zawodowa kobiet je tak upewnia, że można samemu.

Zapłakać trza, bo Naród wymiera!

Się podobało, jako poranna refleksja na tematy bezżeństwa i syngielstwa.


Jest dobrze w warstwie literackiej - no, ale jak ma być źle, skoro te perełkę nanizała ajw???


Pozdrawiam,

DoCo

ajw - świetne, kompensowanie samotności przedmiotami, mającymi ukryć pustkę jest przypadłością człowieka. Podobnie jak otaczanie się zwierzętami, zapominając o bliskich wokół, bo przecież nie tylko o rodzinę chodzi, ale w ogóle o ludzi. Obserwuję znajomych cieszących nowymi zakupami, dającymi się przekupić, a zarazem cierpiącymi, poniżanymi, traktowanymi w taki sposób, że tylko żal serce ściska. A jednak pozwalają na to, z różnych przyczyn, między innymi ze strachu przed samotnością. Sądzę jednak, że sami ją noszą w sobie, taką właśnie pustkę (pustotę niejako), zapełniając ją ułudami. Można ustawić szpilki w korytarzu i udawać, że należą do kogoś innego... Ech, świetny wiersz moja droga.

Pozdrawiam

Ale się powyrabiało w naszym pięknym kraju nad Wisłą, gdzie ongiś punktem honoru każdej młodej panny było zdobycie wartościowego (co by to nie znaczyło) męża i posiadanie gromadki dzieci, a potem równie licznej gromadki wnuków, co dawało bezcenne poczucie spełnienia w roli kobiecej i społecznej.
Gdzie odeszły te czasy, pytam się ja???
Co po drodze namieszało kobitom w głowach, czemu?!
Ale faktom się nie przeczy...

Sam znam sporo takich i osobiście i z widzenia, jedne młodsze, drugie starsze, ale wiecznie same i... radosne (może udają?), ważniejszy nowy samochód niż rodzina, materializmy wszelakie, a nie kochanie - toć to chore!

Czy zawsze takie były - tego nie wie nikt, może po drodze coś poszło w życiu nie tak i to są skutki, izolacja na własne życzenie, może egoizm, a może lęk przed facetami?
Pewnie każda z nich ma własną odpowiedź, zapewne bardzo logicznie uargumentowaną.

Smutny wiersz...
Czuć tę pustkę, jak powiew zimnego, jesiennego wiatru.
Takiego listopadowego...
Tę jałowość bycia w próżni widzi się jak puszczony film, bez happy endu, z zakończeniem bez szans na zmianę.
Lodowato tu w tych wersach, świat, w jakim nigdy nie chciałbym się znaleźć.
Ale on istnieje i poszerza z dnia na dzień swój beznadziejny obszar.

Hmm, tym razem za bardzo mi szeleścisz, Ajw
Chociaż przesłanie, to, co powiedziałaś w maluchu jest jak najbardziej prawdziwe.
I bardzo mi się podoba, że właśnie w taki sposób to zrobiłaś.
Szczególnie puenta przypadła mi do gustu.
Prosta, dobitna i depresyjna.

Pozdrawiam