W poezji jest taka zasada, przed którą ja też broniłam się rękami i nogami, ale warto powiesić ją sobie nad łóżkiem: jeżeli chcemy pisać o wszystkim, wychodzi o niczym.
Twój wiersz sprawia wrażenie, jakby autor sam jeszcze nie wiedział, o czym chce pisać i jak chce pisać. Ale próbuj. Czytaj innych. I dojrzewaj pomału.

Z takich najbanalniejszych wpadek (poza ogólnym patosem bijącym z wersów):

zamykam oczy

to chyba śmierci znak /inwersja - to chyba znak śmierci/

otwieram oczy

jednak jestem sam

dlaczego upadam

nie potrafię wstać

czuje to koniec /czuję/

życia tutaj brak

wszyscy odeszli

z tych pustych czterech ścian

pomyśl jak łatwo

umierać

będąc wciąż sam /poprawnie powinno brzmieć: będąc wciąż samym - ale wtedy wypadasz ze schematu (poza tym fatalnie to brzmi nawet po przeróbce), w który wiersz został włożony; swoją drogą ów schemat chyba mnie nie przekonuje/

I uważaj na powtórzenia. Przy tak chudych wersach bardzo rzucają się w oczy.

Arku - poczytałam Twoje wiersze, ale odpowiem tutaj. Masz siłę wyrazu, lecz styl nie dorównuje emocjom. Może spróbuj te wersy przeredagować, ułożyć słowa w strofach więc niż dwa słowa. Coś w Twoim pisaniu jest, coś intrygującego, mimo że piszesz na jeden temat. Widać najlepiej go czujesz. Nie przeszkadza mi to, żeby nie było, ale jeśli chcesz utrzymać tematykę, nie nudząc czytelnika, poskładaj inaczej zdania, przebuduj.

Pozdrawiam