ajw - mowa ciała - najbardziej oczywista a zarazem tak trudno się jej nauczyć. Pierwsze wrażenie, jakże determinujące, chociaż czasem tak bardzo mylne. Pamiętamy uśmiechy, zmarszczenie czoła, ruch ręki, sposób siadania, westchnienia i pochylenie głowy. Wspomnienia osoby, to kim była i jaka była związana jest nierozerwalnie z zapachem, głosem, kolorem oczu. Bardzo mi się podoba ten wiersz, a wielokropki kapitalne.

Bardzo dobry, spójny wiersz. Wyczuwam tu tęsknotę i przytłacające poczucie, że nic już nie można zrobić. Tutył bardzo przyciąga, jest świetny! Tylko zastanawiam się, czy może nie pomyśleć nad pierwszym wersem, bo w sumie powtórzone są plecy:
wielokropki na plecach
Tak samo puenta. Swoją drogą jest kapitalna, aż chce się naszkicować do niej obraz, a pod każdą kropką z wielokropka można wstawić coś swojego, i w tym sensie wiersz jest otwarty, co może być tylko zaletą. Tylko znowu coś się powtarza w odniesieniu do tytułu:

Pozdrowienia!

...bo czasem, kiedy jest już za późno na wszystko, pojawia się ta okrutna, ssąca od wewnątrz potrzeba, jakże desperacka i żałosna: tyle ci chciałem jeszcze powiedzieć, tyle świata pokazać, tyle dać siebie - i tego dobrego, i tego mniej, ale pozwól mi choć raz jeszcze porozmawiać.

Niestety...

Czasem jest ten ostatni dzień, ostatni raz, a potem?
Wieczność na rozpamiętywanie tego, czego nigdy nie powinno się było zrobić, i tego, co powinno się było zrobić, ale zaistniał grzech zaniechania?

I chwila, kiedy do obolałego umysłu dociera informacja, że to koniec, jest początkiem nowej, smutnej drogi.
Pozostają wspomnienia, łzy, stare zdjęcia, zapach skóry, pamięć dotyku dłoni, twarzy.
Tylko tyle, czy aż tyle?
Tyle.

Przejmująco. Iwonko, bardzo przejmująco tym razem.