To jest taki wiersz, w którym każdy wers podoba mi się (nawet bardzo) jako samodzielny twór, a kiedy składam do kupy, wszystko wydaje mi się za bardzo dopowiedziane i obnażone. I dlatego, paradoksalnie, nie działa na moją wyobraźnię, nie pociąga.

Tytuł bardzo fajny.

Wydłubałam trochę przypadkowych rymów. Ja bym nad nimi pomyślała, bo na korzyść nie działają na pewno:

na ostatnie urodziny dostałem
kroplówkę
od lekarzy którzy polecili
bym wybiegał myślą ku przyszłości
(sport to zdrowie)

koledzy zbudowali warowną wieżę
tymczasem śmierć układała życzenia

jeszcze tego dnia
za pomocą czterech kółek
znalazłem się w tunelu
by magnesem
zostać przywróconym do życia

sale pustoszały
gdy zaczęły znikać cherubinki
pewnie dlatego że staliśmy rzędem
po kapsułki dla bohaterów

tej nocy kazano mi spać bez włosów
wręczając poduszkę
z piórami anioła stróża

Witaj

Dziwny magnetyzm przewija się przez ten wiersz, co sprawia, że niemal za każdym razem, gdy zaglądam na portal, to i tutaj przychodzę. Czytam, ale tym razem czuję się jakbym rozmawiała nie z wierszem, ale z kimś, kto w nim mieszka.
Innym razem siedzimy w milczeniu, jakby zawładnęła nami jakaś nieskończenie wielka niemoc wobec spraw, którym nikt nie jest w stanie zapobiec, na które nikt nie ma wpływu. I choć śmierć jest wpisana w życie, i choć wszem i wobec wiadomo, że jest nieuchronna, w przypadku cherubinków wydaje się być niesprawiedliwa tak bardzo, że aż boli do wewnątrz.
Patrząc jednak z drugiej strony, czasami bywa wybawieniem.

To oczywiście tylko jedna z myśli, jakie kołaczą mi się po głowie w obcowaniu z Twoim wierszem. Z ciekawą i swoistą poetyką. Nie mówię, że zawsze i wszystko łykam bez zastrzeżeń. Niemniej uważam, że zawsze warto zajrzeć do Twoich wierszy, bo zostawiasz na tyle dużo przestrzeni, że można w nich swobodnie oddychać i poruszać się bez skrępowania, bez obawy, że zostanie się zamkniętym w schemacie i że będzie się sztywno prowadzonym za rączkę.

Troszkę można się pobawić z wersyfikacją, ale delikatnie, jak zazwyczaj w przypadku Twoich tekstów.

Jest moment, który nieco przeszkadza mi w wierszu i na którym się nieco potykam, ale dziś zostawię go dla siebie. Może przyjdzie taka chwila, że i Tobie ten moment zacznie haczyć i zechcesz coś z nim zrobić

I jeszcze zostawiam na pamiątkę ze strony głównej:

Przychodzi taki moment w życiu niemalże każdego człowieka, w którym przeszłość, teraźniejszość i przyszłość zaczynają się z sobą przeplatać i mieszać. Podobnie jawa i senne urojenia, kiedy przestaje być oczywistym co jest prawdziwe, a co tylko nam się zdaje.
Tam, gdzie spadają anioły, gdzie anielskie pióra można znaleźć w poduszkach, łatwiej pogodzić się z nieuchronnością, z cierpieniem i poczuciem ogromnej niesprawiedliwości. Czy jednak na pewno łatwiej?

Pozdrowienia i do (po)czytania zaś.