rozpakowuję walizkę opuszczając wszystko
co stracone, jak matka, gdy o dziecku myśli:
garnuszek wody.

kot zjada nasiona dmuchawca znalezione w lesie, chociaż
jeszcze nas tam nie ma na dobre (świeżość mchu przypomina
papier na którym piszę, jakbym wyszła i jednocześnie pozostała).
jak wtedy, kiedy szłam z rękami w twojej kieszeni, bez punktu oparcia
poświęcona listowym pejzażom, w cytowanej rozmowie:

pewnego dnia albo nocą umrę. dźwięki wokół wydadzą ci się
tak odległe, że przyprawią o gęsią skórkę — a później odetchniesz z upału,
albo zaczniesz wydeptywać litery na śniegu. może nawet zabłądzisz
kilka razy podczas jednej burzy, nie będziesz mogła oderwać
wzroku od matki karmiącej piersią.

suche miesiące przeczekasz w cieniu. spokojnie poczekasz —
bez wyobrażania sobie, że to wcale nie jesteś ty, bez pośpiechu
usmażysz  naleśniki i jakkolwiek byś się starała, nie uda ci się pozbyć
bezlistnej pory roku - odrobiny Gombrowicza,

a później ciszy. (lecz już z głosem).