Po co żyć skoro można umrzeć?
Przez chwilę pytanie to wydało mi się zbyt banalne i co więcej oczywiste, coraz rzadziej dochodzi do mnie myśl, że niekoniecznie wszyscy próbują na nie odpowiedzieć.
Może dlatego ludzie na starość dziwaczeją, stają się bardziej ‘specyficzni’ – bo coraz dłużej przebywają ze swoimi myślami, przekonaniami, teoriami. To co kiedyś przyszło nam do głowy i kiełkowało jako nieśmiała hipoteza po dwudziestu latach jest nam bliższe i wiarygodniejsze niż teoria ewolucji czy względności.
A jednak ani w sobie ani w świecie nie zyskałam odpowiedzi  po co żyć. Może gdybym była matką odpowiedź ta przyszłaby automatycznie. Jednak natura, może ze względu na wadę serca a może na charakter nie obdarzyła mnie instynktem, więc jeśli nie obdarzy mnie też małym melodramatem to będę kroczyć przez życie bez potomków.
Niestety mimo niechęci do mojej egzystencji nie mam odwagi by się jej zrzec. Mogłabym się pozbyć problematycznego pytania odbierając sobie życie, ale wiele czynników wpływa na to, że tego na razie nie zrobię, za czym zresztą przemawia fakt, że nadal żyję, a gdybym miała odebrać sobie życie, na pewno już by się to stało.
Więc może warto poszukać odpowiedzi na pytanie, które ma mnie jeszcze trochę pomęczyć. Chciałabym wyjechać. Znaleźć się na bezludnej wyspie, kilkaset mil od najbliższej cywilizacji, nawet tej prymitywnej. Być tam sama ze sobą, jeść mango i pić deszczową wodę. Patrzeć w gwiazdy i czuć samotność. I myślę, że tam byłoby łatwiej. Martwić się o przeżycie, by żyć.