za wzrok otwarty na gołębi puch,

świty w  kołyski, zmierzchy

pełne wierszy czytanych w człowieku,

widzenia przy łóżkach chorych,

erratę do filozofii ateuszy.

smak kutii – odświętny, bo raz do roku,

zielony groszek z dzieciństwa na Ogrodowej,

piekący urok papryki czerwonej jak serce,

żelazną opiekę szpinaku z pokrzywy,

i krople tranu na kwadraciku chleba.

śmiech dziecka, podsłuchiwany

w lipcowych arkadach sadu,

odkrywanie Bacha i Mozarta,

głos mężczyzny w słuchawce.

zapach gałązki pomidora, gdy pstryknęła

w nieostrożnych palcach, perfum być może

na garsonce odświętnej mamy,

tataraku w zielone świątki,

i mleka prosto od krasuli u cioci Kamilki,

pieluch, gotowanych w mydlanych płatkach.

fakturę aksamitu i granitowych płaszczyzn,

to gorących, to znów zimnych,

a wszystkie – do trzewi.

i ten szósty, którego ponoć nie ma, a pozwala

w snach przeczuć niebezpieczeństwo,

przemówić do babci, co zasnęła w osiemdziesiątym trzecim,

tuląc na wieczność czarną suknię, przefarbowaną z weselnej,

i sakiewkę czarnoziemu z Borek,

dziękuję, Panie.

19.12.2013.