Oho, villanella! Dawno ich tu nie widziałem, a lubię i żal że sam żadnej dotąd nie skleiłem. Mam słabość do takich form, oczywiście jeśli są dobrze podane - tutaj nie mam zastrzeżeń, ładnie szarżujesz słowem, rymem, rytmem, szczególnie końcówka pokazuje prostotę i jednocześnie wprawione pióro. Miły odpoczynek od współczesnych intelektualnych (a może pseudo) dywagacji i odkrywania Ameryki po raz enty. Podobało mi się, chcę więcej villanellek. I mean it.

Jeśli villanella, to i mnie nie mogło zabraknąć, rzecz jasna. Przybiegłam, jak tylko mogłam najprędzej, czytam i chwalę, bo treść naprawdę piękna.
Umknęła Ci chyba jedna (piąta) zwrotka, bo w klasycznej formie skład zwrotek powinien być taki: pięć zwrotek trójwersowych i jedna czterowersowa, ale to drobiazg łatwy do naprawienia. Ja sobie, tak na szybko, doczytuję w ten sposób:

całe ciało płonie drży z rozkoszy
gdy źdźbła trawy muskają mi stopy
schłódź skroń roso – och nie daj się prosić

Aha, jeszcze jedno: czy słowo „consta”, użyte w tytule villi jest skrótem od łacińskiego „constans” (stały)?

Przeczytałam z przyjemnością.

Pozdrawiam.

Nie znam się na villanellach.
Nie znam się też na poezji.
Wiersze odbieram tylko i wyłącznie emocjonalnie.
Jeżeli uśmiechnę się do niego, to znaczy, że coś we mnie ruszył, zachwycił.
Tak się stało i w tym przypadku.
No i pięknie mnie rozrzewnił, a ten stan lubię wyjątkowo.
A powtarzająca się rosa nastroiła mnie wręcz romantycznie.

Aaaaach...
Piękne.

Pozdrawiam

Agnes - tym razem poczytałam komentarze, bo nie bardzo wiem, choć kiedyś już mi to wyjaśniano, czym jest tak sformułowany wiersz. Dalej nie do końca to pojmuję, ale poza tym się spodobał. A ponieważ jestem w kwestii formy laikiem, być może moja uwaga jest nie na miejscu, więc jeśli tak, uznaj za niebyłą.
Otóż czy w tej strofie nie mogłabyś zamiast oczy dać powieki?

Pozdrawiam, brodząc w mokrej trawie po wczorajsze burzy