Witaj

Bardzo fajnie dałaś upust wyobraźni, słowa Ci się rozwarstwiają niemalże same i z taką gracją, że aż miło czytać, wsłuchiwać się, składać i rozkładać puzzle wciąż od nowa. Logorea bardzo adekwatna, na dodatek kojarzy się uparcie z rzeką, zapewne za sprawą nurtu, który sprytnie w nią wplotłaś.

Dodatkowo gra brzmieniem i znaczeniem rozbraja mnie zupełnie. Płynę wraz z tekstem, daję mu się nieść jak on chce, a nie jak ja bym chciała i stwierdzam, że to niesamowita frajda.

Myślę, że tym razem to nie ja oswoiłam tekst, lecz odwrotnie

Pozdrowienia

Wracam, Werko, i widzę, że jesteś w szczytowej formie!
Znając nieodkryte dla przeciętnego zjadacza chleba ze smalcem meandry twojej poetyckiej wyobraźni wcale się z drugiej strony nie dziwię - wszak masz swojego stajla, te rebusy słowne, co to można je rozkminiać do końca świata + jeden dzień, i też można dostać sto wyników, ale to jest właśnie clue tej poezji - poza rewelacyjną grą słowną, owa niejednoznaczność, co intryguje i drażni zwoje mózgowe...

Poza tym odkryłem też pewną nutę humoru, której niestety nie umiem chwilowo nazwać, a która przebija przez te wersy.
Ponadto, swoistą "rozlewność", co w tak krótkiej formie na pochwałę zasługuje.

Jednym słowem wiersz sympatyczny i bardzo przemyślany

Co ja sobie (na)wyobrażałam czytając ten wiersz, wyszła mi mała miniatura filmowa na granicy jawy i snu. Nawet sprawdziłam u wujka Google nieznany mi wyraz. I wyszło mi tak.
Park z małym stawem, na brzegu rybacy łowią karpie, jedynie na kartę wędkarską. Idzie para, on zasłuchany, ona notorycznie zagadana, tak mówi i mówi, że aż gardło boli. Nagle wyciąga z kieszeni zmiętą kartkę, Para dochodzi do małego mostka. On pewnie chciał przejrzeć się w w błękitnej toni, a może miał inne zamiary. Ona rozwija zmiętą kartkę, nagle potyka się o kamyk i ląduje w wodzie, zakotłowało, zaszeleściło, zabłyszczało rybimi łuskami. On sięgnął do kieszeni, zrozpaczony łyknął męski trunek z piersiówki, która zawsze jest pod ręką, Potem wkłada do butelki zwinięty w rulon kawałek wiersza i wrzuca do wody.
Introwerko mam nadzieję, że uśmiechniesz się, czytając moją interpretację i nie weźmiesz mi jej za złe. Wiersz jest super. Pozdrawiam