Twój wiersz przypomina mi uczucie sprzed kilku lat, które nazwałam syndromem dwóch foteli. Dziwne sprawa....jesteś z człowiekiem tak wiele lat, dzień za dniem mija jak deja vu kropka w kropkę takie samo, jedynie za oknem zmieniają się pory roku i rosną dzieci a my na tych dwóch fotelach stojących obok siebie, kawa na stoliku i serial w telewizji. Chociaż z drugiej strony...mimo dwóch światów i nie zawsze zgranego duetu...jednak istnieje siódme niebo okraszone czerwienią pozdrawiam

Dziwne, ale w tych strofach nie odczytałam nadziei.
Raczej uzależnienie.
Bo jeżeli zawsze tylko obok, a między nimi siedem gór i rzek, to dlaczego on ma być przewodnikiem do nieba.
Nie lepiej byłoby oderwać się od osoby i przyzwyczajeń?
Żyć swoim życiem i stworzyć sobie własne, ósme niebo?
Dałaś tym wierszem dużo do myślenia.
Bo jak widzę, poprzedniczki odebrały go nieco inaczej.
Podobało się.

Pozdrawiam

Czyżby to było zamknięcie Twojego świetnego cyklu? Nie jest to wprawdzie dzień siódmy, ale wokół samej siódemki wiersz Ci się kręci.. Dla jednego wyliczanka, dla drugiego zgrabne zagranie słowne

Obecny jedynie więc w myślach i w sercu. Trochę smutne słowa, ale ciepłe.
Dla miłości nie istnieje dystans nie do pokonania, chyba, że kochanek umiera... Druga osoba mogłaby zacząć wówczas postrzegać życie jako piekło... i prosić -

Ale mam nadzieję, że to tylko moja nadinterpretacja. Cicho sobie poczytałem i równie cicho szepnę, że u mnie masz mocną siódemkę Pozdrawiam.

ale czyż nie jest tak, że gdy po latach wypali się pierwotny i szalony płomień miłości, przychodzi czas na coś, co można by nazwać przyjaźnią, zżyciem się z drugą osobą i wówczas nie trza już płomiennych zaklęć, a zwykłe, zwyczajne bycie ze sobą, choć wcale nie wyklucza to miłosnych uniesień


cóż, nie ma bata, poznaliście się już "od podszewki", więc mit o ideale prysł - jest jeno naga prawda, z którą trzeba/chce się żyć.
Bo czyż nie kochamy "pomimo"?


myślę, że dopóki trwa życie, dotąd zawsze można przełamać impas i "wrócić" do siebie, do "dawnego" kochania, do chwil pierwszych, najcenniejszych, bo zapisanych w sercu i w pamięci...

Dlatego wierzę, że bohaterka wiersza odkryje na nowo swoje niebo

mede_o
ja wielbicielka Twojej poezji tym razem nie jestem ukontentowana.
Bardziej mi to przypomina zabawę ze słówkiem "siedem" niż wyrafinowaną poezję, do której mnie przyzwyczaiłaś.
Jest za krótko, za prosto, za nijako, owszem smutne przesłanie dociera, ale nie paraliżuje końcówek nerwowych, jak mi się zdarza przy twoich wierszach.
Wybacz te okrutne słowa!
Bo i tak pozostanę Ci wierna na dobre i na złe