szkic pierwszy:

Może to wszystko zdarzyło się jedynie w mojej głowie i już dawno przeminęło? Tylko
nie wiem, dlaczego niespodziewanie jestem z powrotem. Szamocę się z obecności,
w łóżku, obok twojego krzesła (i zdjęcia maleńkiego kościoła, na tle uporządkowanych
grządek), słyszę swój uparty oddech. Słyszę,

głos — jak dym - nie dlatego, że palą się świece, a moje ręce przypominają pogniecioną
koszulę. Czuję się uwięziona wewnątrz nienakreślonych granic, jakbym była bardziej
ziarnista, niż pustynny piasek raniący twoje oczy, gdy przyglądasz się zbyt długo.

szkic następny, już poza sceną:

Ślinisz się bez wiadomego sensu i nie wiem, czy to właściwe słowo — jakbyś chciała
sięgnąć poza rzeczywistość, w której cię nie było, a teraz jesteś. Odnajdują cię w mieszance
gestów, w urywanych zdaniach niewymagających rozumienia, ani znajomości nowych
języków. Jednak odszukiwanie głosu, którym mówiłaś do swojego syna wydaje się żywe,
jakby nagle wbiegł do kuchni z pudełkiem żołnierzyków, stworzonych z drzewnych istot,
które znają tylko matki.