Spodziewałam się, że w dniu siódmym będzie o odpoczynku Początek świetny, ale ostatniej strofy nie rozumiem. Jest dla mnie niegramatyczna. Czy mnie jest w tym wypadku czasownikiem???

Ps. Dobrze mieć takiego ojca, który zaszczepia w małej kobiecie świadomość, że jeśli zechce może wszystko. To wielki posag.

Podoba mi się szczególnie ta strofa:

To dobrze. Boi się latać samolotem.
Złapie kurczowo ziemię za rękę i nie puści.
Istota lądowa. Dwunożna. Bezskrzydła.
Nie będzie czego przetrącić.

Nic dodać, nic ująć ..

Świetny pojedynek na oczy Szkoda że tak krótki ,ale ja w innej kwestii.
... Rozważna. Dziękowała ojcu za pewność ,(że) mimo zawieruchy
nawet pod największą górę da się podjechać rowerem
i (że) (nie) istnieją przeszkody (nie) do pokonania... Owo (że) można by było spokojnie użyć w pierwszym wersie ostatniej strofy...że to Heathcliff. Mimo tego wiersz uważam za dobry Z pozdrowieniami.

witaj mede_a, dopiero przed chwilą przeczytałem powyższy i jestem ukontentowany ponieważ poczułem się jakbym był na weselu Twojej córki , taki szary gość, jestem prawie pewien, że to właśnie ten dzień opisałaś powyżej a jeżeli nie dokładnie to przynajmniej był inspiracją i pięknie wplotłaś tutaj momenty filmowe(pewnie Twoich ulubionych melodramatów) " Rozważnej i (nie)romantycznej" i "Wichrowych wzgórz", widzę, że lubisz dobre kino i już nie pierwszy raz dajesz temu wyraz w swoich wierszach, ja także jestem kino maniakiem i z nie jednego ekranu już jadłem ach ta matczyna miłość, trochę zaborcza ale nie ma mocniejszej co? jedno nie daje mi spokoju, dlaczego w ostatnim wersie



jest za grób, a nie po grób? chodzi o to że nie tylko na tym padole ta wielka nieskończona matczyna miłość funkcjonuje, nie na grobie się ona kończy, że ma ona wydźwięk poza światy które znamy, że jest czymś więcej dla zwykłego śmiertelnika?, tak mi się skojarzyło. tak ja to widzę ale może się mylę. już nie zanudzam, pięknie malujesz słowem, ale pewnie już o tym wiesz, tak tylko przypominam pozdrówki

Podobają mi się te niezwykłe stop klatki ze ślubu Twojej córki ( tak sądzę, ale mogę się mylić). Jeśli można tak powiedzieć, że Autor uwodzi czytelnika słowami, to powiem – uwiodłaś. Bez trudu wyobraziłam sobie wzruszenie, jakie musiało Ci towarzyszyć w tym pięknym, siódmym dniu.
Odbyłam też swoistą podróż w czasie – na ślub swojego dziecka, a nawet, za sprawą słowa „dwunożna” teleportowałam się do odleglejszych czasów (uśmiecham się , dzięki, mede_o, za ten uśmiech - w słowniku mojej, kilkuletniej wtedy córki, słowo „dwunożna” znaczyło tyle samo, co dwupasmówka – ach, te dzieciaczki i ich słowotfurstwo).
Pozwolę sobie wmieszać się w tłum gości, by jeszcze przez chwilę posiedzieć na weselu Twojej córki, bo wyjątkowo dobrze mi w klimacie wiersza, świetnego wiersza.
Pozdrawiam.