tysiące mil od zgiełku, na dachu świata, w labiryncie
szczelin pękniętego serca lodowca. bariery skalne
odcinają drogi do piersi, rozgrzanych snem o kochanku.
po śnieżnych mostach przechodzisz na drugą stronę ciszy.
coraz dalej ode mnie. coraz bliżej snów o pieszczocie
nagiej na szczycie.

starasz się nie rozzłościć niedostępnej, ale nie wiesz,
których kamieni nie wolno dotykać. przekładasz w dłoniach
sto osiem  koralików z ludzkich kości, kruchych, jak życie tych,
do których już nie zadzwonisz. rzucając mantry przed siebie
okrążasz  stupy, chcąc dostąpić nirwany.

jestem przy tobie  targana wątpliwościami i wiatrem. oczyszczam
przestrzeń ze złej karmy. zostanę na zawsze jak flaga modlitewna,
bo nie mnie szukasz.