Cudowny utwór traktujący o rozstaniu. Przedstawiłaś bardzo starannie emocje towarzyszące człowiekowi przy tym przykrym momencie jakim jest zakończenie związku. Zagadnienie ponadczasowe, świat wokół nas się zmienia, ale nasze emocje pozostają takie same. Ukazałaś przekonywująco pustkę towarzyszącą samotnej jednostce. Świetna konstrukcja wiersza, ostatnia strofa bardzo bardzo mi się spodobała.

Pozdrawiam i Życzę udanego wieczoru

Jakaż ładna liryka, Zoleńko.

Zamyśliłeś mnie, nostalgicznie kołysząc słowami - smutku o pięknej twarzy...

To prawda - i nie chce się chleba ni wierszy...

Znakomicie zagrałaś też słowem "missy". To nie tylko "missa", lecz nasuwające się także "I miss".
Ale tutaj, ponieważ masz "wschody", użyłabym także liczby mnogiej w stosunku do "północy", zmieniając "księżyca" na "księżyców". Lepiej się wtedy wpasowuje rym "do szczytu".
Tak wiem, ale reszta rymów jest mniej niedokładna, więc i niech ten popłynie z nurtem słów.

Odchodzę ukontentowana.

Serdeczności

ale śliczny melancholijny wiersz, ale czy tam w pierwszej zwroteczce nie powinno być "misy księżyca"? bo jeżeli tak to skojarzyłem to z piosenką Jana Kobuszewskiego "bo ja nikogo nie potrafię kochać już" i tam jest taki fragment:

Dziś siedzę w celi tak jak król na imieninach,
Że nie mam petów, słomę z wyra muszę ćmić,
Księżyca misa lśni,
Świat cały zwisa mi,
Bo ja nikogo nie potrafię kochać już.

tak sobie skojarzyłem a propos misy księżyca, już nie marudzę, podobało się i pozdrawiam serdecznie