Witaj

Z przyjemnością wbijam się w tę otwartą przestrzeń od jakiegoś już czasu, szukam punktu zaczepienia i pozostaję w stanie zawieszenia bez przybierania jakiejkolwiek formy.

Bardzo mi w smak nihilizm, otwarta przestrzeń i wersy, które podrzynają gardło a jednocześnie są punktem zaczepienia. Przestrzenie przeplatają się i nadają nowe znaczenia sensom, a może i bezsensom. Tyle ich przecież wokół.

Wiersz przypomina mi takie stany, że tak sobie je nazwę, skupienia, kiedy to siedzi się i nie myśli o niczym, albo myśli o wszystkim, ale wszystko wydaje się mało ważne i jakby na marginesie, jakby obok, jakby działo się bez naszego udziału, jakby nie dotyczyło nas. I rzeczywiście w takich momentach nie wykonuje się żadnego ruchu w stronę realizacji. Po prostu się jest pomiędzy i obok. A może i ponad to

Podoba, jest w nim coś niesamowitego.

Pozdrowienia