Prosto, Teresko, co po mojemu znaczy dobrze, bo ja nie lubię jakiś tam dziwacznych hopsztosów, odjechanych słów-łamigłówek, gdzie mózg paruje, a ja tak naprawdę nie wiem, z czym przyszło mi obcować.

To jasno i czytelnie, po ludzku, człowieczo, naturalnie i tak, jak w zwyczajnej naszej rozmowie, o tym, co słychać, co nowego.
Słowa płyną jak rzeka, bez zawirowań.

I to właśnie popieram!
Takie akurat wyznania o tym, co w nas.
Bez zadęć zbędnych, bez nich, po co one.

Ok.

Bardzo przyjemny wiersz, powiedziałabym... ludzki
I dochodzę do wniosku, że w tej prostocie życia mamy wiele wspólnego
Widzę, że poprawiłaś wg wskazówek Miladory- jest lepiej, wiadomo.
Mam też malutkie ale, a jest nim to samotne i miedzy ostatnimi wersami.
Bez niego czytanie będzie płynniejsze, a końcówka bardziej radosna, mocno podkreślająca pozytywny wydźwięk tytułu.

Pozdrawiam serdecznie i życzę dużo zdrowia