Ktoś włączył wtórowanie i pomyślałam, że nie

wiem, co to za melodia. Odkąd w moim życiu

wszystko się zaczęło, czyli prawie skończyło,

nie słuchałam jej, ani niczego, co można by

z nią skojarzyć i nie połączyć. Jeszcze się nie

sfinalizowało, co się jęło i nie wiem, co to za

melodia, ale coś we mnie ożyło. Wyzwoliło się

jak umysł z błędnych schematów, przekonań

o złym fatum, kiedy raj to ta nuta, to brzmienie.

I stąpa po kruchym lodzie, gdy słyszę, jak

patrzę na ten obraz dwojga ludzi zapożyczonych

z baletu. Ruchy ich ciał zaklęte we flex i point

usuwają złość i smutek. Amputowałby i mnie,

gdybym o mało nie urodziła się szczęśliwsza,

o jedno istnienie za totalna. Tymczasem mój dygot

przypomina o kresie wewnętrznego pęknięcia.

Został przekreślony sceną z zakresu dźwięku.

I jak ja mam dalej z tym żyć? Tak samo jak nie

żyłam, a może pełnią? O, tak. Całkowitością!