Tym razem - spory pesymizm, Wiolinie.

pustynia nieba - bardzo wymowna.

Czasu nie da się narwać na zapas, dlatego kiepski z niego woźnica

Jutro będzie radośniejszy wiersz

Pozdrawiam,

z.

Jak dla mnie ściema liryczna. Metafory pozszywane grubą nicią i do tego dentystyczną. Takie właśnie odczucia towarzyszą mi podczas czytania. Zlepek słów, jak resztki po jedzeniu pomiędzy zębami, wypluty w aspirujące do poezji wersy. I z aspiracją powinien pozostać. Na pewno są miłośnicy takiego pokwękiwania lirycznego w które można wepchnąć wszystkie brudy jakie do głowy, czy na nią wpadną. I "Świetne" w nim jest, że nie jest zbyt długi z "zbyt słabe" i "więc"... ludzie!
Powodzenia.

Witaj czytelniczko F.

Niecodziennie zaczynam, bo od środka, ale tylko dlatego by nie zgubić myśli.
Stworzyłaś się albo Ciebie stworzono po to by krytykować. Przejrzałem każdy komentarz z Twoim udziałem. Poza jednym jedynym wierszem, wszystkie przeszły swoisty chrzest słowno - krytyczny. Nie trudno się domyslić Twojej roli na tym portalu. Służysz za izolator napięcia. Niby niech sobie wiersze wlezą do "Poezji", ale kolejnej zapory w postaci Ciebie już nie przejdą. Mądra zagrywka...
Z natury człowiek jest dobry. Twój nick jest też mądrze spreparowany. Za użycie zwrotu: "Ty Franco" można b szybko wylecieć z portalu.
Poezja na pp to bardziej szkoła rodzenia niż szkoła przetrwania....
Uczymy się tu różnych mądrych zachowań - kultury słowa i nieagresji, przy tym sprzedajemy wiedzę. Nie ma portalu podobnego temu. Myślisz że dzięki Twojej tak spreparowanej krytyce Twoje słowo posunie się o jedno słowo dalej? Taka krytyka tylko zabija.
Poezja to antidotum na powszechną brzydotę. Próba znalezienia czegoś innego. Chcemy przejść się ładniejszą ulicą - ulicą wiersza, dlatego zobacz kogo krytykujesz. Krytykujesz ludzi chorych na codzienność, szukających kawałka innego koloru.
Sens wymądrzanie się nic nie znaczy. Pokaż na ile jesteś mądra w inny sposób....twórczy.
Podpowiedz zatem jak inaczej widzieć świat - jakim dobrym wierszem. Krytyka taką jak proponujesz, nie ubiera. Wytknij złą drogę, ale przy tym pokaż inną - lepszą. Wielkość człowieka można zmierzyć tym, jaki potrafi być mały....normalny. Pozdrawiam.

Witaj Zolu.
Tak - raczej z tych smutnych, ale tak jak zauważyłaś - czasu nie da się narwać, dlatego stąd te wierszowe rozterki. Pozdrawiam serdecznie.

Introwerko.

Wiersz można czytać w dwójnasób, dlatego nie będę prostował Twojej wersji. Pozdrawiam bardzo.

Fantes.

No cóż - nie zdałem egzaminu. Poprawka zapewne wyjdzie wierszowi na zdrowie. Pozdrawiam i ja.

Masz rację, Wiolinie - krytyka niewiele jest warta, jeżeli nie potrafi się komuś wskazać właściwej drogi. Bo wyśmiać można w zasadzie wszystko.

Ale zgadzam się, że Twój wiersz wymaga dopracowania pod względem użytych środków, a także stylistyki, bo miejscami brzmi jeszcze dość nieporadnie i jakby tracił spójność.


A gdyby krócej - zaprzyjaźnij się ze słońcem?


Ziemia użyźnia wiarą zbyt słabe promienie galaktyk, które oferują święci?
Nie wydaje Ci się to przekombinowane?

- czas/na zapas i spotkany/narwany - rym i podobne końcówki - w sumie słabo brzmi ten wers.

Brakuje mi tu "jest". I niezbyt korzystny przeskok myślowy od czasu do woźnicy.

Natomiast "pustynię nieba orzą tylko ptaki" biorę od ręki.
Chętnie bym widziała cały wiersz w tym klimacie.
Pobawisz się z nim jeszcze?

Miłego

Wiolin.
Przestań się mazać i zleź ze mnie, a wleź na wieRsz. Popraw, co trzeba lub napisz od nowa.
Groszek zostawiam, niech uwiera. Mogę tak do końca świata albo i dłużej, więc do roboty.
GOOD LUCK!

Drogi Wiolinie, czytałam przedzmienioną wersję, podobała mi się. Moim zdaniem, PP uczy i pomaga, ale z doświadczenia już wiem, że poeci tworzą, publikują, spotykają się z czytelnikami i nie muszą doświadczać przykrości krytyki, są sobą!
Tobie właśnie coś takiego proponuję, zapewniam, że inni, chwaleni i obecni w świecie współcześnie tkanej poezji mają się dobrze, przy liryce, która tu na PP przepadłaby z kretesem, a jednak jest doceniana, pojawia się w druku, jest nagradzana. Zaraz mi niektórzy zarzucą, że nie proponuję Ci rozwoju, ale takie szturchanie Twojej poezji, wcale jej nie służy. Już niejeden wiersz przestał być tym, czym był - piękną wiolinową liryką. Na pewno, niektórzy nie zasługują na czytanie Wiolina, mając dusze jak zaśniedziałe, nigdy nienapełnione łupiny.
Pozdrawiam pięknie!
P.S. (To dlatego, że nie pamiętam poprzedniej wersji
A wiesz co, jak myślisz, gdyby tak z tym wierszem, wiem, wiem... ,ale zobacz:

zaprzyjaźnij się ze słońcem
święci oferują zbyt słabe promienie

wokół piętrzy się chłód galaktyk
chociaż ziemia próbuje
użyźnić je wiarą

spotkany czas
nadal złym woźnicą

pustynię nieba orzą tylko ptaki

?

witaj Wiolinku czy Twoje czy w wersji Julandy to mówi mi to wiele - tyle tu tęsknoty za ciepłem, za prawdą, która gdzieś sięga dna no i jak się Waszym słowem nie zachwycać - oby takich przedstawicieli liryki nie zabrakło do końca świata i jeszcze jeden dzień dłużej Serdeczności z mojej kieszonki slę

Przystanęłam przy tym wierszu, żeby się ogrzać przy moim Wiolinie, a tu chłodem zawiało. Zatem to ja dzisiaj ogrzeję, chwaląc trafność myśli i umiejętność przekazywania szerszych treści w niewielkiej ilości słow. To wielka sztuka kupuję ten wiersz i nawet nie zamierzam się targować