Masz materiał na niezłą prozę i całkiem dobrze radzisz sobie przy montażu. Tylko uważaj, żeby za bardzo nie przypatosić czytelnikowi, bo takie wykopaliska z ludzkiego wnętrza niosą za sobą spore ryzyko.
Tutaj za bardzo poleciałaś w banał przy finiszu. Te zdania zaczynające się od "i" zrobiły z tekstu tanią tragedię. Ostatnie zdanie go zamordowało. A to niedobrze, bo wcześniej szło Ci o wiele lepiej. Wygląda, jakby nie było pomysłu, jak to zakończyć, bo masz tyle gotujących się myśli, że mogłabyś ciągnąć w nieskończoność. Tylko czytelnik się zanudzi. Musi być fabuła, muszą być zakręty, musisz - poza rozkładaniem na czynniki pierwsze ludzkiego umysłu - wzbudzić w czytelniku ciekawość. W przeciwnym wypadku wyjdzie coś w stylu naiwnego pamiętniczka. A powtarzam - szkoda, bo masz dużo ciekawego. Tylko zaufaj wyobraźni i daj się jej ponieść.

Niżej masz poprawki. Uważaj głównie na zaimki, bo chwilami z nimi przeginasz i na powtórzenia. I z tym "i" razy pięć w ostatnim akapicie pogadaj.


To pierwsza rzecz(,) jaką w życiu napisałam i postanowiłam ją /do kosza/ komuś pokazać.
Część pewnej, jeszcze nieukończonej całości /historii/...


To już kolejna noc, kiedy ze snu wyrwało ją poczucie permanentnej klęski.

Poczucie, które ubrane w światło dnia(,) wyraźnie blakło, by wraz z nadejściem nocy uderzyć ze zdwojoną siłą. Niczym wróg czający się tuż za krawędzią łóżka, cierpliwy i dyskretny, gotowy do zadania ciosu.

Poczucie trzymające z dala od snu(,) z udrękami podsuwanymi (posuwającymi?) do walki.

Maria z góry wiedziała, że walka skazana jest na porażkę, a jedynym lekarstwem na sen ponownie (jak zawsze) okaże się wódka. Wiedziała też, że zapach wódki najlepiej maskuje aromat do ciasta(,) dlatego, mimo że w całym swoim życiu nie upiekła ani jednej babki, zaopatrzyła się w weń w zaskakująco sporej ilości. Przecież nie mogła pozwolić, aby dzielący z nią łóżko mężczyzna poczuł, że piła. Dwóch bowiem rzeczy wstydziła się najbardziej na świecie - tego, że jest słaba oraz tego, że się boi.

Kiedy była mała(,) panicznie bała się pająków. Nieruchomych, leniwych ciał bezczelnie rozpostartych w rogach babcinej łazienki. Ileż to razy uciekała stamtąd(,) piszcząc przeraźliwie, wywołując ogólne rozbawienie wśród dorosłych oraz tych dzieci, dla których pająki nie były obrzydliwością(.) Kiedy inni kpili, jej wcale nie było do śmiechu. Te ohydne włochate stworzenia naprawdę ją przerażały(.) Już wtedy, nie wiedząc jeszcze, że uczucie to towarzyszyć jej będzie przez większość życia, czuła się nierozumiana i lekceważona.

Obok pająków było coś jeszcze, czego bardzo się bała. Zdecydowanie bardziej niż tych niewielkich, paskudnych żyjątek. Czegoś, co wpłynęło na całe jej życie i ją ukształtowało - od osobowości, przez skomplikowaną emocjonalność, po poczucie własnej wartości i samoakceptację. /tu trochę masz masło maślane - emocjonalność i te wszystkie inne składają się na osobowość człowieka, a Ty wymieniasz je obok siebie, jakby każde było czymś osobnym/
Już od dziecka czuła lęk przed tym, że rozczaruje najbliższych. Że mimo ogromnego wysiłku i zaciśniętych pięści(,) nie sprosta wymaganiom tych, którzy oczekiwali więcej(,) niż ona była w stanie im dać. Świadomość, że swoją niedoskonałością sprawia zawód rodzicom(,) bolała najbardziej. „Stać cię na więcej córeczko”, „(N)iczego z ojcem od ciebie nie oczekujemy ponadto, co potrafisz”(,) słyszała znacznie częściej(,) niż była w stanie udźwignąć.
Bo ona nie potrafiła. Brakowało jej gracji(,) by tańczyć tak pięknie jak Ewa, a fałszywie stawiane dźwięki skreśliły ją z listy chórzystek. Nawet tabliczka mnożenia, zwłaszcza siedem razy osiem, pozbawiła ją piątki z plusem.

Gdyby jeszcze była piękna(.) Przecież matki pragną mieć piękne córki. Czyż to nie one (dzieci/córki/ są potwierdzeniem ich własnej urody?
Ale i to nie było jej mocną stroną, zawsze była chuda i niezgrabna. Zwyczajnej, pospolitej twarzy nie zdobiły ani ładne oczy, ani bujne włosy, a nos, który w okresie dojrzewania urósł większy(,) niż by sobie życzyła, perfidnie zwieńczył nieudane dzieło matki natury. Często słyszała, że ma chłopięcą figurę, że nie powinna odsłaniać swych odstających uszu, że się garbi i krzywo stawia lewą stopę.

- To nie boli - powtarzała sobie za każdym razem(,) bardzo chcąc w to uwierzyć.

Ale gdy tylko znikała w swoim pokoju(,) gorzkim łzom nie było końca. To właśnie tam, z dala od oczu najbliższych, karmiona smutkiem i goryczą(,) umierała powoli. To złość do samej siebie wypłakiwała najszczodrzej. Ponieważ - choć pragnęła tego najbardziej na świecie - po raz kolejny potwierdzała coś, co wszyscy od dawna wiedzieli - że Maria jest do niczego i że ponownie zawiodła tych, którzy ją bardzo kochają.
Którzy, choć ją bardzo kochają, karzą ostrym słowem i złymi oczami /karcącym wzrokiem/.

Lęk obecny w jej życiu przybierał różne formy, najczęściej zupełnie czytelne i zrozumiałe.

Było jednak coś, czego nie potrafiła nazwać. Irracjonalna, niewidzialna smuga budząca trwogę i przerażenie, której dławiąca woń cierpliwie, dzień po dniu, pchała ją w kierunku śmierci.

I teraz, leżąc w dorosłym już ciele, poza zasięgiem ostrych jak brzytwa rodzicielskich nagan, przy akompaniamencie jednostajnego oddechu męża, znowu to poczuła. Lęk przed czymś, czego do tej pory nie nazwała i nie oswoiła.
I dopiero teraz, po upływie prawie czterech dekad i czterech bezsennych godzin, otulona kolcami ciemności i bolesnych wspomnień(,) poczuła wyraźną, prawie namacalną obecność tego, czego się bała najmocniej.
I miała pewność, że TO nie jest gdzieś tam, daleko, choć w zasięgu wzroku, tylko tutaj, w środku. W niej.
I było tutaj przez cały czas - kiedy była dzieckiem, nastolatką, dorosłą kobietą, córką, siostrą i żoną. Było i czyhało.
I już potrafiła to nazwać.
To było zło.