Zmyślałem czas ja­kiś przeróżne wi­dokówki,
choć do­mu niemal nie opuszczam od śmier­ci pra­bab­ci.
Skrzętnie jed­nak dziurę w sto­le dłubię.
Krótko sy­piać, chra­pać dum­nie,
trochę ciszej mówić,
na ja­wie szczególniej mil­czeć.
Naj­chętniej jed­nak lu­bię słuchać tętna ser­ca,
wyk­re­su emoc­joidów, emoc­jo­boli, emoc­jacji zmien­nych.

Z przy­rody pa­miętam tyl­ko jed­no zda­nie:
"Mózg chro­ni twar­da czaszka"
Dla wielu brzmi jak:
"Można być głupim dopóki nic się nie sta­nie",
prze­cież mądry Po­lak po szkodze.

Sie­działem często w os­tatniej ław­ce,
tej z drzwiami za­raz za ple­cami,
go­towy chy­ba do szyb­kiej ucie­czki,
do życia z nas­ta­wieniem an­ty.

Skro­bałem pal­cem po ścianie 
chcąc zna­leźć zagłębia cieka­wości,
zgłębiłem znacze­nie słowa
"Jeszcze zechce­cie wrócić do szkoły."

Po­zos­tał tyl­ko za­pach pa­pieru w dłoni,
włosie szu­kające za­gubionej for­my,
po­zos­tał tyl­ko dom do zburze­nia,
żeg­naj Ty, które­go jego jeszcze nie ma...